ဇူလုိင္လမွာ ဗမာျပည္သူေတြ မေမ့ႏုိင္တဲ့ ေန႔ႀကီး (၃) ေန႔ ရွိပါတယ္။ ဇူလုိင္ (၇) ရက္ေန႔ဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ သားသမီး ေတြကုိ စက္ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္သတ္ၿပီး သမုိင္း၀င္ တကသ အေဆာက္အအုံႀကီးကုိ ဗုိလ္ေန၀င္းတုိ႔ စစ္အုပ္စုက မုိင္းဗံုးနဲ႔ စိစိညက္ညက္ ေၾကေအာာင္ ၿဖိဳခ် ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခဲ့တယ္။ ဇူလုိင္ (၁၉) ရက္ေန႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစရွိတဲ့ ျပည္ ေထာင္စု ေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ အာဏာ႐ူး ဂဠဳန္ေစာက လုပ္ႀကံခဲ့တယ္။ ဇူလုိင္ (၂၃) မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖခင္ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္တဲ့အခါ ဗမာျပည္ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ႀကီးေတြက ေနမင္းႀကီး ကြယ္ခဲ့ၿပီ၊ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳခဲ့ၿပီ စသျဖင့္ အျမင့္ဆံုး စကားလံုးမ်ားနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ပူေဇာ္ ျမည္တမ္း ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဘႀကီးမႈိင္း၊ အဘုိးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း စသျဖင့္ ဗမာျပည္သူမ်ား ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ ေခၚေ၀ါေလ့ရွိတဲ့ ဆရာႀကီးကုိ မသိမီလုိက္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေလးမ်ားက “အုိ...အဘုိး” လုိ႔ ျမည္တမ္းၿပီး ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုမွာ ျပည္သူေတြ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ပံုကုိ တုိင္တည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ ျပည္သူအေပါင္းက တန္ဖုိးထား ေလးစားခံရတဲ့ ဆရာႀကီးကုိ သတင္း စာဆရာအေပါင္း၊ စာေရးဆရာအေပါင္း၊ ကဗ်ာဆရာအေပါင္းတုိ႔ရဲ႕ ဖခင္ႀကီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖခင္ ႀကီးလုိ႔လည္း ဘဲြ႔ခ်ီးေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကလည္း ႏုိင္ငံေရးသမား အေပါင္းတုိ႔ရဲ႕ ဘုိးေအႀကီးလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက အိႏၵိယျပည္မွာ စာဆုိႀကီး ရာဘျႏၵာနတ္တဂုိးက ျပည္သူေတြရဲ႕ အမ်ဳိးသား စိတ္ဓာတ္ကုိ လႈံ႔ေဆာ္ စုစည္းေပးခဲ့ၿပီး ပဏၰစ္ေန႐ူးက လြတ္လပ္ေရးကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ လူရႊန္းဆုိတဲ့ စာဆုိႀကီးက အမ်ဳိးသားစိတ္ဓာတ္ကုိ လံႈ႔ေဆာ္ စုစည္းေပးခဲ့ၿပီး ေမာ္စီတုန္းက လြတ္လပ္ေရးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးခဲ့တယ္။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းက အမ်ဳိးသား ဇာတိမာန္ကုိ စုစည္း ျမႇင့္တင္ ေပးခဲ့ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လြတ္လပ္ေရးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ေမာ္ကြန္း ထိုးခဲ့ပါတယ္။ စာဆုိႀကီး မင္းသု၀ဏ္ကေတာ့ “သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းသာ စာမဆုိခဲ့ေသာ္” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစီးနဲ႔ စာတမ္းတေစာင္ ျပဳစုၿပီး ျမန္မာစာေပသမုိင္း တခုလံုးရဲ႕ အလင္းေရာင္အျဖစ္ အထြတ္ အထိပ္ တင္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုဦးလွကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဘ၀သမုိင္းဟာ ေခတ္သစ္ဗမာျပည္ရဲ႕ သမုိင္းပါပဲလုိ႔ မွတ္တမ္းျပဳခဲ့ပါတယ္။
စစ္အစုိးရဟာ ႏုိင္ငံေရးပါတီအဖဲြ႕အစည္းဟူသမွ်ကုိ မ်က္မုန္းက်ဳိးၿပီး သမုိင္းမ်က္ျခည္ျပတ္ေနခဲ့ ပါတယ္။ အဖဲြ႔အစည္းမရွိဘဲ “အား” မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဘုရားေဟာအရ “သမဂၢနံတေပါ သုေခါ” လုိ႔ အဆုိအမိန္႔ ရွိပါတယ္။ ဗမာလြတ္လပ္ေရးသမုိင္းမွာ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးေခၚ သခင္ပါတီဟာ အေရး အႀကီးဆံုး အဖဲြ႕အစည္းပါပဲ။ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးႀကီးရဲ႕ အဓိကေခါင္းေဆာင္ဟာ သခင္ျမ၊ သခင္ ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ႏု စတဲ့ သခင္ေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး ညီလာခံက စၿပီး နာယကအျဖစ္ ပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္ရင္း ဦးေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့လည္း ဆက္လက္ ဦးေဆာင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာႀကီးအေနနဲ႔သာမက ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး အျဖစ္နဲ႔ပါ သမုိင္းမွာ ႀကီးမားတဲ့ က႑တေနရာ ယူထားပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားက မသိေယာင္ေဆာင္ေနေပမယ့္ ျပည္သူေတြက ဆရာႀကီးရဲ႕ ႀကီးမားထြန္းေျပာင္တဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ မေမ့ၾကပါဘူး။ ဇူလိုင္ (၂၃) ရက္ေန႔ဆုိရင္္ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္တာ (၄၄) ႏွစ္ေျမာက္ေန႔အျဖစ္ တပည့္သားေျမးအေပါင္းက သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဆြမ္းကပ္အၿပီး အမွတ္တရ အခမ္းအနားမ်ား က်င္းပေပးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ နံနက္ပုိင္းေစာေစာမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဂူဗိမာန္ကုိ သြားေရာက္ ဂါရ၀ ျပဳၾကပါလိမ့္မယ္။
ဆရာႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥ အ၀၀ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိတဲ့ ေဂါပကအဖဲြ႕ ရွိပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ထံပါးမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ သခင္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ၊ စာေရးဆရာ သတင္းစာ ဆရာႀကီးေတြ စသျဖင့္ လူတန္းစား လူအလႊာအမ်ဳိးမ်ဳိးက ပုဂၢိဳလ္ေတြ အားလံုးဟာ ဆရာႀကီး စ်ာပန ေကာ္မတီမွာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကၿပီး၊ စ်ာပနၿပီးတဲ့အခါ ဂူဗိမာန္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ စာေပနဲ႔၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေနအိမ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးကုိပါ ဆက္လက္တာ၀န္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ေကာ္မတီ၀င္ေတြဟာ ခုေတာ့ အသက္ (၉၀) တန္း၊ (၁၀၀) တန္းေတြ ေရာက္တဲ့လူ ေရာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကြယ္လြန္ကုန္ၾကရွာပါၿပီ။
ဆရာႀကီးမႈိင္း ေဂါပက အဖဲြ႕မွာ လူအင္အားျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိလည္း အဖဲြ႕က ေခၚယူ တာ၀န္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဖဲြ႕ထဲက သခင္ဗအုန္း၊ ေရွ႕ေနႀကီး ဦးထြန္းတင္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးထြန္းေ၀တုိ႔ဟာ က်ေနာ္ ျပည္ပေရာက္ေတာ့ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကရွာပါၿပီ။ ခုအခါ အသက္ (၉၀) တန္းထဲက အဘ သခင္အုန္းျမင့္နဲ႔ အဘ ၀ါးခယ္မ သခင္သိန္းေမာင္တုိ႔ (၂) ဦးပဲ က်န္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေျမး ကဗ်ာဆရာ တင္ေအာင္မႈိင္းကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သက္တူ ရြယ္တူပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေျမးသမက္ သန္းစုိးႏုိင္ေခၚ ကုိခင္ေမာင္ေဌးနဲ႔ ကုိတင္ေအာင္မႈိင္းတုိ႔ပဲ လူငယ္အျဖစ္နဲ႔ ထထႂကြႂကြ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ အဖဲြ႕ထဲက သခင္စုိးျမင့္ေလးကေတာ့ သခင္ထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုးအျဖစ္နဲ႔ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဆဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဇူလုိင္ (၂၃) မွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေျမးျမစ္ေတြနဲ႔အတူ ေဂါပကအဖဲြ႕ကလည္း အိမ္ရွင္သဖြယ္ ဧည့္ခံေလ့ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္ ျပည္ပမထြက္ခင္မွာ ဒီအခမ္းအနားကုိ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္က ဦးတင္ဦး၊ ဦးၾကည္ေမာင္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္တုိ႔လည္း တက္ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ သခင္ႀကီးမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးမ်ား၊ စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာမ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း တက္ေရာက္ေလ့ရွိၾက ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ သခင္ႏု၊ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ ခြပ္ေဒါင္းေတြနဲ႔ စၿပီးတဲြခဲ့ရာက ကြယ္လြန္ ခ်ိန္အထိ ခြပ္ေဒါင္းအဆက္ဆက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ့တာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။
ဒီအစဥ္အလာအတုိင္း ဒီေခတ္ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဆရာႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ကုိ မ်က္ျခည္ မျပတ္၊ ဖ၀ါးေျခထပ္လုိက္ေနတာကုိ ေတြ႕ရေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ စစ္အစုိးရက သမုိင္းမ်က္ျခည္ျပတ္ဖုိ႔ ဘယ္လိုပဲ အားထုတ္ေပမယ့္ မ်က္ျခည္မျပတ္ပါကလားဆိုၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ၀မ္းသာအားတက္ျဖစ္မိပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ အိမ္ဟာ သိပ္မက်ဥ္းလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပ်ဥ္ေထာင္တထပ္အိမ္ကေလးပါ။ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ႏွစ္လည္ပြဲတုိင္း လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဟာ မနက္လင္း ကတည္းက ညေနထိ မစဲပါဘူး။ ဒီအထဲမွာ ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ဳိး သခင္အဖိုးႀကီးေတြပါသလို ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကလည္း မနည္းပါဘူး။ လူငယ္အမ်ားစုဟာ ဆရာႀကီးကို မသိမီလိုက္႐ံုမက မိႈင္းရာျပည့္ပြဲကိုေတာင္ မသိမီလိုက္ၾကလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကို သိမီတဲ့ လူႀကီးေတြထံမွာ ပံုျပင္ နားေထာင္သလို နားေထာင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို လြတ္လပ္တဲ့ အခမ္းအနားေတြဟာ သမိုင္း မ်က္ျခည္မျပတ္ေရးအတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္။ သမုိင္းမ်က္ျခည္ျပတ္ေစခ်င္သူေတြကလည္း အလုိလုိ ေသြးထဲသားထဲက စိမ့္ၿပီး မ်က္မုန္းက်ဳိးေနမွာပါပဲ။
ေႏြဦးအေၾကာင္းကို ေဖာ္က်ဴးဖြဲ႔ႏြဲ႔ၾကရမွာ “အေဟာင္းအေဟာင္းတို႔ ေႂကြေလရာ၊ အသစ္အသစ္ တုိ႔သည္ အစားထုိးေလ့ ရွိၾကသည့္အတိုင္း ရြက္ေဟာင္းတို႔ ေနရာတြင္ ရြက္သစ္တို႔သည္ အစားထိုး ေပၚထြက္ ဖူးေ၀လာေလ၏။” လုိ႔လည္း ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ သခင္ႀကီးေတြ ေနရာမွာ သခင္ေလး ေတြလည္း ေပၚထြက္ ဖူးေ၀လာၿမဲပါပဲ။ မိႈင္းစာေပ၊ မိႈင္းစိတ္ဓာတ္ကို အေမြခံၿပီး သမိုင္းအလွည့္ အဆက္မျပတ္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုႏွင့္ ျပဳလုပ္ၾကမွသာ “လမ္းစဥ္လူငယ္” စိတ္ဓာတ္ေတြ ေမွးမွိန္ ဆိတ္သုဥ္း သြားပါလိမ့္မယ္။
ခုအခါ ဆရာႀကီးရဲ႕ အိမ္ဟာလည္း သခင္အုိႀကီးမ်ားလို ျဖဴေလ်ာ္ ေဟာင္းအို ေဆြးျမည့္လာပါလိမ့္ မယ္။ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီအိမ္ကို အၿမဲသစ္လြင္ ခိုင္မာေနေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ကိုလည္း လူငယ္ေတြက လက္ဆင့္ကမ္း တာ၀န္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္သူေတြ အားလံုး ရဲ႕တာ၀န္ပါပဲ။ ဒီကိစၥ၊ ဒီတာ၀န္၊ ဒီအေမြဟာ ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သားေတြအဖို႔ အထူးရရွိေနတဲ့ အခြင့္အေရးပါ။
ျပည္တြင္း ျပည္ပ တျခားေနရာမွာေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲ၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပဲြေတြ ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္ၿပီး မိႈင္းအေမြ၊ မိႈင္းစိတ္ဓာတ္တို႔ကို ထိန္းသိမ္းၾကရပါတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု မွာဆိုရင္ ဆရာႀကီးမိႈင္း အႏွစ္ (၁၃၀) ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကၿပီး ဆရာႀကီးအေၾကာင္း ဆရာႀကီးေတြရဲ႕လက္ရာေကာင္းေတြနဲ႔ လက္ရာသစ္အခ်ဳိ႕ကို စုေပါင္းၿပီး ဓူ၀ံစာေပဆိုတဲ့ စာအုပ္တိုက္တတိုက္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ တာ၀န္ခံစုေဆာင္းသူ ကေတာ့ “မိႈင္းရာျပည့္ ေအာင္ေစာဦး” ပါတဲ့။ တိုက်ဳိနဲ႔ လန္ဒန္တို႔မွာလည္း အထိမ္းအမွတ္ ေဟာ ေျပာေတြ က်င္းပခဲ့တယ္လုိ႔ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ စပ္မိလုိ႔ အမွတ္တရ ထည့္သြင္းေျပာၾကားခ်င္တာ တခုရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနက် မိႈင္းအေမြ ျဖန္႔ခ်ိေရး၊ အျပဳအမူ တခုပါ။ သူက လူစုစုရွိလို႔ စာေပစကား၀ိုင္းကေလးတခု ျဖစ္သြားမိၿပီဆိုရင္ “ကဲ မင္းတို႔အထဲက ဘႀကီးမိႈင္းရဲ႕ ေလးခ်ဳိးတပုဒ္တေလ အလြတ္ရသူရွိရင္ ထဆိုကြာ။ ငါက ေငြတေထာင္ ပူေဇာ္မယ္” လို႔ ႏိႈးေဆာ္ေလ့ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ထိ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ဘႀကီးမိႈင္း ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြထဲက အထူးအေရးပါ ထင္ရွားသမွ်ကို တပိုင္းတစျဖစ္ေစ အလြတ္ရၾကပါတယ္။ ထုတ္ေဖာ္ ကိုးကား ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဘယ္တုန္းက ဘာေၾကာင့္ ေရးခဲ့တာဆုိတာကိုလည္း မွတ္မိ သိရွိၾကပါတယ္။ “မန္က်ည္းရြက္သတ္ နေဘထပ္” ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြကိုလည္း အတုယူေရးသားခဲ့ဖူးၾကပါတယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ အသံအသြားမွန္ေအာင္ ဖတ္ႏိုင္သူေတာင္ရွားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာဆိုေတာ္ေန႔ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြ ရြတ္ဆိုသင့္ၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးႏွစ္လည္ေန႔မွာ အထူးထင္ရွားတဲ့ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြ ႐ိုက္ႏွိပ္ ေ၀ငွဖူးပါတယ္။ အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေတာင္ ႏွစ္စဥ္ (၃-၄) ပုဒ္ ႐ုိက္ႏွိပ္ေ၀ငွႏိုင္ရင္ ေကာင္းေလစြလုိ႔ တမ္းတမိပါတယ္။
(၄၄) ႏွစ္ေျမာက္ ဆရာႀကီးကြယ္လြန္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ေန႔မွာ ဆရာႀကီးကိုသာမက မိႈင္းအေမြ၊ မိႈင္းစိတ္ဓာတ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ေပးေနၾကတဲ့ သခင္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕ တပည့္မိတ္ေဆြ အေပါင္းကို အေ၀းက ဂါရ၀ ျပဳလုိက္ပါတယ္။
ေမာင္စြမ္းရည္
No comments:
Post a Comment