ဘ၀ရဲ႕ႏြမ္းေၾကမႈမ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္အဖို႕ အဓိက အခက္အခဲ မ်ားကိုပင္ သာမညျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳမူေနထိုင္တတ္ေသာ္လည္း ဖိစီးမႈေသာကဒဏ္ကို လူမသိသူမသိ လူးလိမ့္ခံစား ေနရသည္မွာကား ဓမၼထာတစ္ခုလို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျဖစ္တည္ေနခဲ့သည္..........။
ဘ၀ရဲ႕ရုပ္တုကို သရုပ္သကန္ေဖာ္ရာ၌ မလိုအပ္ေသာ၊ ပိုေနေသာ အပိုင္းအစမ်ားကို ရွင္းလင္း၍ ပီျပင္ေအာင္ ထုဆစ္ရေသာ္လည္း တိုးတိုက္ ထိရွမႈ မ်ားႏွင့္ ခက္ခဲၾကမ္္းတမ္းျခင္းတို႕ကိုေတာ့ ျဖတ္သန္းမႈ သမိုင္းအေနျဖင့္ ထားရစ္ခဲ့ ရမည္ျဖစ္ေပသည္။..........
အကဲဆတ္၍ တိမ္းေစာင္းမရသည့္အပိုင္းသို႕ေရာက္လွ်င္ မွန္ကန္ တိက်ေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ သည္ပင္လွ်င္ ကိုယ့္သံသယျဖင့္ ကိုယ္ျပန္ဖတ္ကာ ေ၀၀ါး ေတြေ၀တတ္ေသးသည္လည္း ရွိေသးသည္။
မလူးသာ၊ မလြန္႕သာက်င္လည္ရင္း အရာရာကို သတိျဖင့္ဆင္ျခင္တတ္ရန္ သင္ယူခဲ့ၿပီးေနာက္ အခ်ိန္မေလာက္ျခင္း၊ အထီးက်န္မဆန္ေသာ္လည္း မသိမသာ ေ၀းကြာလာျခင္းႏွင့္ ရင့္က်က္မႈ အစပ်ဳိးခ်ိန္မွာပင္ ဆန္႕က်င္ဘက္ႏွစ္ခု၏ ရုိက္ခတ္ျခင္း လႈိင္းမ်ားကိုပါ ဥေပကၡာျပဳ ေနႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားရမည္လား ဆိုသည္ကိုပင္ မေ၀ခြဲႏိုင္ ျဖစ္ရျပန္သည္။
ေကာက္ေၾကာင္းတခ်ဳိ႕၏စစ္တမ္းမ်ားတြင္ ဘ၀သည္ မ်က္လွည့္လိုပင္ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။
ေကာင္းတာလုပ္သည့္ ၀န္းက်င္ပင္လွ်င္ ေစတနာႏွင့္ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပသူ နည္းပါးသေလာက္ ရႈံ႕ခ်၊ အျပစ္တင္၊ ကဲ့ရဲ႕သူေတြ မ်ားျပားေနသည္ကို သဘာ၀တစ္ခုအေနျဖင့္ ရပ္တည္ခဲ့ဖူးသည္။
ေကာင္းတာလုပ္ေသာ္လည္း ေကာင္းတာမျဖစ္တတ္ခဲ့တာကုိ ေတြ႕ရခဲ့သလို.............
ဆိုးေပမယ့္ ေကာင္းသြားေသာ အေျခအေနကိုလည္း ေတြ႕ၾကံဳရျပန္ပါသည္။
ေျခတစ္လွမ္းမွ မလွမ္းရေသးခင္ ႀကိဳတင္ေမာပန္းေနခဲ့ဖူးသလို.........
မေမာမပန္းပဲ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေနသည့္အခါလည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးသည္။
ဤကဲ့သို႕ အစြန္းႏွစ္ဖက္ၾကား ဟိုကပ္၊ ဒီေျပးက်င္လည္ျဖတ္သန္းရင္း ကိုယ့္စိတ္၏အသံုးခ်ျခင္း ကို ခံေနရသည့္သတၱ၀ါဟုလည္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ဖတ္ ေနခဲ့သည့္ အႀကိမ္ေတြဟာလည္း မနည္း ေတာ့။
အရာရာ တက္မက္မႈမရွိေအာင္ က်င့္ၾကံရင္း၊ ဘ၀ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕ ျဖတ္သန္းတတ္လာခ်ိန္တြင္ တန္ဘိုးမရွိဟု သတ္မွတ္ခံရသည္ကိုလည္း အမွတ္မထား ႏိုင္ျပန္။ ေမြးကတည္းက အငိုႏွင့္စခဲ့ေသာဘ၀ကို ေသဆံုးေသာအခါ ၿပီးျပည့္စံုသည့္ ေက်နပ္မႈ အျပံဳးႏွင့္ ေသသြားခ်င္သည္။
ဤသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္ပြႀကီး၏ ဘ၀အေႀကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment