ေထာင္ခ်ေသာ္လည္း ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႔မည္ မဟုတ္ (အင္တာဗ်ဴး)

ဇာနည္

ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ 24 2008 19:15 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

(သတင္းစာဆရာၾကီး ဦး၀င္းတင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္) ခ်င္းမိုင္ (မဇၩိမ)။ ။ နယ္ေ၀းေထာင္မ်ားတြင္ ေထာင္ဒဏ္မ်ား က်ခံေနရသည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၏ မိသားစုမ်ားထံ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုကာ အားေပးေနေသာ ႏွစ္ရွည္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း သတင္းစာဆရာၾကီး ဦး၀င္တင္က 'အက်ဥ္းသား မိသားစုမ်ားပါ ဒုကၡေရာက္ေနသျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကရန္' ယေန႔ တုိက္တြန္းလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆင္းရဲလွသည့္ မိသားစု၀င္မ်ားအေနျဖင့္ အားငယ္သြားျခင္း၊ အားေလ်ာ့သြားျခင္း မရွိသလို၊ ေထာင္ခ်သည့္အတြက္လည္း အာဏာပိုင္မ်ားကို ေၾကာက္ရြံ႕သြားမည္၊ တြန္႔ဆုတ္သြားမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ဆရာၾကီးက ေျပာသည္။ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားေနသူမ်ားအေနျဖင့္ အသံညီညီျဖင့္ လက္တဲြလုပ္ေဆာင္ပါရန္ တုိက္တြန္းလုိက္ေသးသည္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မိသားစုမ်ားထံ သြားေရာက္အားေပးေနသည့္ အေျခအေနႏွင့္ သူ႔အျမင္္မ်ားကို သိရွိႏိုင္ရန္ မဇၩိမ သတင္းေထာက္ ဇာနည္က ေမးျမန္းထားသည္ကို တင္ျပလိုက္ပါသည္။ ေမး။ ။ ဘဘ အခု အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ မိသားစုေတြကို လိုက္ေတြ႔ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဘယ္လိုေၾကာင့္ အခုလို လုိက္ေတြ႔ျဖစ္တာလဲဆိုတာ သိပါရေစရွင့္။ ေျဖ။ ။ ဒီဥစၥာက ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေထာင္ထဲမွာ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ေနခဲ့ရတာဗ်ာ။ အဲဒီမွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကေရာ၊ ေနာက္ အားလံုးကေရာ ၀ိုင္းကူညီၾကတယ္။ အားေပးတယ္၊ သတိရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ တခါတေလလည္း မုန္႔ဘာညာ စသည္ေပါ့ဗ်ာ လာလာျပီးေတာ့ ေပးၾကတယ္။ ငပိေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ အႏွစ္ ၂၀ ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ။ ဆိုေတာ့ ဒီလူေတြရဲ႕ေက်းဇူး၊ ဒီလူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ့္ ေပးတဲ့သူက ေမာင္ျဖဴ ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေပးတာက ေမာင္မဲဆိုရင္လည္း ဒါက ေမာင္ျဖဴကို ေက်းဇူးဆပ္တယ္လို႔ပဲ သေဘာထားတယ္ေလ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါက လူတိုင္း ၀ိုင္းလုပ္ေပးလို႔ က်ေနာ္ အသက္ရွည္လာတာဗ်။ ေထာင္ထဲမွာက အသက္ရွည္ႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ ဒီအစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈေတြ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ ခံေနရတာ။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္ ညႇဥ္းဆဲခံရတာေတြ ထည့္မေျပာေသးဘူး။ ဒီအစိုးရ ဒီေလာက္ၾကပ္မတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားတဲ့ အထဲမွာ တေယာက္ထဲ ပိတ္ေနတဲ့အခါေတြမွာ က်ေနာ္ အသက္ရွည္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူး။ ဒီလို က်ေနာ့္ကို အားေပးတဲ့ လူေတြ၊ က်ေနာ့္ကို သတိရတဲ့လူေတြေၾကာင့္သာ က်ေနာ္ အသက္ရွည္ခဲ့တာဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ က်ေနာ္သြားကူေနတယ္၊ ဘာညာဆိုတာက က်ေနာ့္ရဲ႕ ပုဂိၢဳလ္ေရးအရကို လုပ္တာ။ ေတာ္ေတာ့္ကိုေတာ့ ေမာတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္မွာပါပဲ။ က်ေနာ္ ဘယ္ကမွ ပိုက္ဆံ ရလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့ မိတ္ေဆြေတြ ေထာက္ပံ့တဲ့ လမ္းစရိတ္ကို က်ေနာ္ ေခၽြတာျပီး လိုင္းကားစီးျပီး သူတို႔ကို မုန္႔ေလး ဘာေလး ၀ယ္ျပီး ေပးတယ္။ ဒါပါပဲ။ ေမး။ ။ ဘဘ ဒီလိုသြားေတာ့ သူတို႔ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ကာယပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခေနေတြကို ဘယ္လိုေတြ႔ခဲ့ရပါလဲရွင့္။ ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာေတာ့ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ ရွိမယ္ဗ်။ တခ်က္က လူတိုင္းက သိပ္ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ထင္သလို စိတ္ပ်က္ အားငယ္ေနတာေတာ့ မရွိဘူးဗ်။ လူတိုင္းက တက္ၾကြေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လာတဲ့အတြက္လည္း ပိုျပီးေတာ့ ထက္သန္တက္ၾကြေနတယ္။ ၀မ္းသာေနတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒါကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တခ်က္က ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ဒီထဲမွာက တခ်ဳိ႕ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းေပါ့ဗ်ာ၊ စီးပြားေရးအားျဖင့္ ေတာင့္တင္းပံုေပၚတဲ့ မိသားစုမ်ားထက္ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲတဲ့သူေတြကို သြားေတြ႔တယ္ဗ်။ အဲဒီ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီအစိုးရလုပ္တဲ့ပံုကို သိပ္ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲ စိတ္ပ်က္တယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတာက အက်ဥ္းသားေတြ ေထာင္က်တယ္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တဲ့အတြက္ ေထာင္က်မယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္း နားလည္ျပီးသား ကိစၥ။ ဆိုပါေတာ့ က်ေနာ္ဆို ေထာင္ျပန္က်လည္း ရယ္ဒီပဲ။ က်ေနာ္ ဒီေန႔အထိလည္း ေထာင္အ၀တ္အစား အျပာေရာင္တို႔ ဘာတို႔ပဲ ၀တ္ေနတာပဲ၊ ဘာမွလည္း တြန္႔ဆုတ္မႈ မရွိဘူး၊ ဘာမွလဲ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ က်ေနာ္ လုပ္စရာရွိတာ က်ေနာ္ လုပ္ေနတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတိုင္းအတြက္ကလည္း ေထာင္က်တယ္ဆိုတာ မဆန္းဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဒီအစိုးရက သိပ္ျပီးေတာ့ကို ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါး လုပ္တာပဲ။ က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ခုနက ေျပာတဲ့ တခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ မိသားစုေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ဆင္းရဲတယ္ဗ်ာ။ ဆင္းရဲတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီေလာက္ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုေတြက ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆိုေတာ့ အေ၀းမွာ ေထာင္ေတြက က်တယ္ဆိုေတာ့ ဥပမာဆို ပူတာအိုက်တဲ့ မိသားစု ပါတယ္ေပါ့။ တေန႔က က်ေနာ္ ေဒါပံုနယ္ထဲ သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ေလး၊ ငါး ဆယ္အိမ္ေလာက္သြားတာဆိုေတာ့ အဲဒီက လူေတြက ေတာ္ေတာ့္ကို ဆင္းရဲတယ္ဗ်ာ။ ဆင္းရဲလိုက္တာမွဗ်ာ အိမ္ေလးေတြကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္ေတာ့ မက်ဘူး။ မက်ဘူး ဆိုေပမယ့္ဗ်ာ စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ညစ္ေနတာေပါ့။ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုတာက ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ဒီထဲမွာ ကေလးတေယာက္က ပူတာအုိသြားရမယ္ဆိုျပီး ပါတယ္။ စစ္ေတြကို သြားရမယ့္သူေတြ ပါတယ္။ အဲဒီဟာေတြဟာ ခရီးစရိတ္ကထား၊ ICRC က ကူတယ္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း၊ ခင္ဗ်ား ဒီခရီးက စားေရးေသာက္ေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရး ရွိေသးတယ္။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ အဲဒီကို သြားတာ တပတ္ႏွစ္ပတ္ၾကာတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ စားေရးေသာက္ေရးက ဟိုမွာတင္ အခက္အခဲရွိ႐ံု မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ရန္ကုန္မွာက ေန႔စား လက္လုပ္လက္စားေတြဗ်ာ။ သူတို႔ ဘာမွ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တဲ့သူတင္ ေထာင္က်တာ မဟုတ္ဘူး။ မိသားစုပါ ဒုကၡေရာက္ေနတာဗ်ာ။ ၀ိုင္းကူႏိုင္ရင္ ကူၾကပါ ကူႏိုင္ေအာင္လည္း လုပ္ၾကပါလို႔ က်ေနာ္ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ေမး။ ။ အခုလို ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ခံရတာေတြ၊ ေနာက္ နယ္ေ၀းက ေထာင္ေတြကို ပို႔ခံရတာေတြ အေပၚ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ ဘဘ။ ေျဖ။ ။ အဲဒါက အစိုးရ အေနနဲ႔က မလုပ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ။ ေထာင္ခ်ခ်ေပါ့ဗ်ာ။ မိသားစုပါ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ အဲလိုပဲ သေဘာရတယ္ဗ်။ တမင္ႏွိပ္စက္တာေပါ့ဗ်ာ။ လူေတြကို အက်ဥ္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္တာေတာင္ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္၂၀ စသည္ေလာက္ပဲ က်ႏိုင္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို၊ လူေတြကို ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ ၆၀ ေတြဘာေတြ ခ်တယ္ဆိုတာက ရွင္းရွင္းေျပာရင္ ဒါက လူေတြကို မတရားသျဖင့္ လုပ္တာပဲဗ်။ တရားဥပေဒနဲ႔ အညီလုပ္တာ မဟုတ္ဘဲ မတရားသျဖင့္ လုပ္တာပဲဗ်။ မေန႔တေန႔က လူငယ္တေယာက္ဆိုရင္ တေနရာကို ၃ ႏွစ္ေလာက္က်တာ။ ၀န္ထမ္းတေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္တယ္ဆိုျပီးေတာ့လား မသိဘူး။ သူ႔ကို ၃ မႈနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၉ ႏွစ္ ခ်တယ္ဗ်ာ။ ဒါမ်ဳိးက မလုပ္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြပဲ။ တရားစီရင္ေရးဟာ တရားသျဖင့္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ထင္ရွားေနတာပဲ။ ထားေတာ့ ဒါကေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ေထာင္ခ်တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ကေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး။ မ်ားတာ နည္းတာလည္း ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမား ေထာင္ခ်တာလည္း က်ေနာ္က သိပ္ျပီး မေျပာခ်င္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားကေတာ့ ေထာင္က်ရင္က်မယ္ လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုကိုေတာ့ ဒီေလာက္ၾကီး မညႇဥ္းဆဲေကာင္းဘူးဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ တရားသျဖင့္လည္း မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ မိသားစုကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ထပ္လုပ္တယ္။ ဒါလုပ္ေကာင္းသလားဗ်ာ။ ေအာက္္ဗမာျပည္က အက်ဥ္းသားကုိ ပုသိမ္ပို႔တာတို႔၊ ဖ်ာပံုပို႔တယ္။ ဘားအံပို႔တယ္ဆို ထားအံုး။ ေနာက္ အင္းစိန္ေထာင္မွာ မတရားနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေနရာမရွိဘူး။ ေနရာမရွိလို႔ အေ၀းပို႔ရတယ္ဆို ေတာ္ေသးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ေအာက္ဗမာျပည္က လူကို ပူတာအိုပို႔တယ္ဆိုတာေတာ့ တရားလြန္တာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလိုပဲ သေဘာရပါတယ္။ ေမး။ ။ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ့ သူေတြကို အခုလိုမ်ဳိး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြခ်တာ အေ၀းက ေထာင္ေတြကို ပို႔တာေတြ လုပ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြက အရွိန္ေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါသလား ဘဘ။ ေျဖ။ ။ မေလ်ာ့ဘူး မနည္းသြားဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္အားထက္သန္ေနလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ နည္းမယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဘာလို႔ က်ေနာ္ ဒီလိုေျပာႏိုင္လဲဆိုေတာ့ အေထာက္အထားမရွိ၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းနဲ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အခု က်ေနာ္ သြားေတြ႔တဲ့ မိသားစုေတြဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ မိသားစုေတြ ျဖစ္ေပမယ္လို႔ အကုန္လံုးက မ်က္ရည္တေပါက္ မက်ဘူး။ ဘယ္သူကမွ စိတ္အားပ်က္တဲ့စကား မေျပာဘူး။ မိဘေတြကလည္း သူတို႔ကို ေထာက္ခံေနတုန္းပဲဗ်။ မိဘေတြကလည္း ဘာမွ စိတ္ပ်က္တာ မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္ ဒီလို ေထာင္ခ်တဲ့အတြက္နဲ႔ေတာ့ လူေတြက ပိုျပီးေတာင္ ထက္သန္လာတယ္။ အိမ္တအိမ္ဆိုရင္ မိခင္တေယာက္က ေျပာတယ္။ 'အခု ကေလးေတြ ၾကည့္ရတာတဲ့၊ ေထာင္ေတြ အရမ္းခ်တာေတာင္မွ ပိုေတာင္မွ စိတ္အားထက္သန္ေနတယ္' တဲ့။ တက္ၾကြေနတယ္ေပါ့ေလ။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က အေထာက္ထားမဲ့ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့ ကိုယ္ေတြ႔ေပါ့ေလ။ ျမင္ေတြ႔ေနရတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုေတြထဲမွာ အားငယ္သြားျခင္း၊ အားေလ်ာ့သြားျခင္းဆိုတာ ဘာမွ မရွိဘူးဗ်။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ေျပာႏိုင္တယ္။ ဒီလိုေထာင္ခ်တဲ့အတြက္နဲ႔ကေတာ့ သူတို႔ကို ဘယ္သူမွ ေၾကာက္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဘယ္သူမွ ဂ႐ု မစိုက္ဘူးဆိုတာက အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ မကဘူး၊ ျပင္ပမွာရွိေနတဲ့ သူတို႔ မိဘေတြကလည္း ဘာမွကို ဂ႐ုစိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာမွ ေၾကာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာမွ တြန္႔ဆုတ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ေမး။ ။ ဘဘ ဒီလို အက်ဥ္းက်သူေတြရဲ႕ မိသားစုေတြကို လုိက္ေတြ႔ေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က ေစာင့္ၾကည့္တာေတြ၊ ေႏွာင့္ယွက္တာေတြေရာ ရွိပါသလား ဘဘ။ ေျဖ။ ။ ဟာ အမ်ားၾကီးေပါ့ဗ်ာ၊ အမ်ားၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ တေန႔က က်ေနာ္ ေျမာက္ဥကၠလာဘက္သြားတာ။ ထြက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ ၁၄ ေယာက္ေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ က်ေနာ္တို႔ကို ေနာက္ကေန အၿမဲတမ္း လိုက္ေနက်က ေထာက္လွမ္းေရးက လူ ၂ ေယာက္ေလာက္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ၂ စီးေလာက္္ပဲ ရွိတာ။ အဲဒီေန႔ကဆို ဆိုင္ကယ္က အားလံုးေပါင္း ၉ စီးေလာက္ရွိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၇ စီး ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း လူေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ မ်ားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္လို႔ သူတို႔လုပ္တာနဲ႔ကို အရပ္ထဲမွာ လူေတြက ၀ုိင္းၾကည့္ ဘာညာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ဒီေနရာ၊ ဒီအိမ္မွာကေတာ့ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ အန္အယ္လ္ဒီက လူေတြ အိမ္ဆိုတာေတြက သူတို႔ သိၾကတယ္။ အဲဒီ သိတဲ့အထဲမွာ ထပ္ျပီးေတာ့ သူတို႔ေတြက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ 'တဘြန္းဘြန္း' လုပ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ လူေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ဘာၾကည့္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆူတာပူတာတို႔ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္တာတို႔ ေအာ္တာဟစ္တာျဖစ္ရင္ သူတို႔တာ၀န္က ပိုမ်ားတယ္လို႔ ထင္တယ္ဗ်။ ဘာလို႔ဆို က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ အက်ဥ္းက်တဲ့သူေတြ ရဲေဘာ္ေတြ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြ ဟုတ္လား။ ေနာက္ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သြားျပီး ႏႈတ္ဆက္တာပဲ အားေပးတာပဲ။ ဒါ့အျပင္ မပိုဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး သြားျပီးေတာ့ ေတြ႔တယ္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ ဒီက တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ သြားတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း မ်ားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ လုပ္တာက တရားလြန္တယ္။ သူတို႔လုပ္တာနဲ႔ကို အရပ္ထဲမွာ ဆူတာပူတာ၊ ေအာ္တာဟစ္တာ မဟုတ္ရရင္လည္း လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္တာေတြဆိုရင္ ဒါ သူတို႔တာ၀န္ဗ်။ သူတို႔တာ၀န္။ တခုေတာ့ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အစိုးရ ကိုယ္၌ကလည္း တရားလြန္တယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔လက္ေအာက္က သူတို႔ခိုင္းတာ လုပ္ေနရတဲ့ သူေတြ၊ သူ႔တာ၀န္အရ သူလုပ္တာကေတာ့ ပိုျပီးေတာ့ မ်ားေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ သူတို႔တာ၀န္ သူတို႔လုပ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ပံု ေျပာပါတယ္။ အခုက်ေတာ့ ဟုိလူက ၀ိုင္းၾကည့္၊ ဒီလူက ၀ိုင္းၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ တခုေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔ကို ၀ိုင္းျပီး ႐ိုက္လႊတ္ရင္လည္း ဒါကေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕တာ၀န္ေပ့ါ။ သူတို႔ကို မေက်နပ္လို႔ ဆူပူရင္ ဒါက က်ေနာ္တို႔ လႈံ႕ေဆာ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမး။ ။ ဘဘ အခု သြားတာမွာ အန္အယ္လ္ဒီကေန ထြက္ထားတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ပါတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီထြက္ထားတဲ့ လူငယ္ေတြကို ဘဘ ဘယ္လိုစုစည္းထားလဲ။ သူတို႔အေပၚ ထားရွိတဲ့ ဘဘ ရဲ႕ သေဘာထားက ဘယ္လိုလဲဆိုတာ သိပါရေစရွင့္။ ေျဖ။ ။ အတြင္းက လူငယ္ေတြနဲ႔လည္း သြားတယ္။ ျမိဳ႕နယ္ဥကၠ႒ေတြနဲ႔လည္း သြားတယ္။ ဒီေန႔ဆို ျမိဳ႕နယ္ဥကၠ႒ တေယာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ အစံုသြားၾကည့္ေနတာပဲဗ်ာ။ ထြက္ထားတဲ့ လူငယ္ဆိုေတာ့ေပမယ့္လည္း က်ေနာ္ကေတာ့ ထြက္ထားတဲ့ လူငယ္လို႔ သေဘာမထားဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါ အန္အယ္လ္ဒီအတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့လူေတြပဲ။ ဒါေတြက က်ေနာ္က ဖက္ထားတဲ့ လူေတြ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သူတို႔ ျပႆနာေတြကို မေျဖရွင္းေပးႏိုင္ဘူး။ မေပးႏိုင္ေတာ့ က်ေနာ္က ဖက္ထားတယ္။ မင္းတို႔ ဒီကေနထြက္ခ်င္တာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ငါေတာ့ မင္းတို႔ကို ဖက္ထားမယ္။ မင္းတို႔ဟာ ထြက္ထားတဲ့ လူေတြ ဘာေတြ ေျပာေျပာ မင္းတို႔ဟာ ထုတ္ထားတဲ့လူေတြ မဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔ကို ျပန္လည္ညီညြတ္ေရးလုပ္ရေအာင္ ငါ့မွာလည္း ႏိုင္ငံေရးၾသဇာ မရွိဘူး။ အင္အားလည္း မရွိဘူး။ သို႔ေသာ္ ငါထင္တယ္။ ငါမင္းတို႔ကို ပိုက္ေထြးထားတဲ့ အားပဲ ရွိတယ္။ အဲလိုလုပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းက ဘာလဲဆိုေတာ့ ေဒၚစုလာရင္ ေျဖရွင္းၾကမယ္ေပါ့။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ေဒၚစုက ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာရွိတယ္။ အင္အားရွိတယ္။ အဲဒီ အခါက်ရင္ သူ႔ၾသဇာ။ သူ႔ႏိုင္ငံေရး အင္အားနဲ႔ သူတို႔ အခု ျဖစ္ေနတာေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္က ပိုက္ေထြးထားႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုတယ္ေလ။ ေမး။ ။ ဒါဆိုရင္ ဘဘက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပန္လြတ္၊ မလြတ္ ဆိုတဲ့အေပၚ ဘယ္လို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားလို႔ပါလဲရွင့္။ ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ့ ဟိုလူ လြတ္မယ္၊ ဒီလူ လြတ္မယ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးေဗဒင္ေဟာတာက မေကာင္းဘူးခင္ဗ်။ အ႐ူးျဖစ္တတ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရး ေဗဒင္ေဟာရင္ မွားတာပဲ မ်ားတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က သူတို႔အစိုးအရရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ကေရာ၊ ကမၻာက ဖိအားေပးတာနဲ႔ကေရာ လြတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကတေၾကာင္း။ ေနာက္တခုကေတာ့ ဦးေန၀င္းသမီး ေဒၚစႏၵာ၀င္း ျပန္လြတ္လာတာေတြ၊ ေနာက္ ဦးအုန္းၾကိဳင္လို ပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးကို ျပန္လႊတ္လိုက္တာမ်ိဳး။ ေထာင္ခ်ဖို႔ ဖမ္းတာပဲဗ်ာ။ ေထာင္မက်ဘဲ ျပန္လြတ္လာတယ္ဆိုတာ ရွားတယ္ေလ။ အဲဒီ အျပင္ကို ေဒၚစုန႔ဲပတ္သက္ျပီး သူတို႔ေျပာတဲ့စကားက ေရွ႕ေနက အယူခံတင္ေတာ့ သူတို႔က ေတြ႔ခြင့္ေပးတယ္ဆို ေပးတယ္၊ မေပးဘူးဆို မေပးဘူးေျပာရင္ ျပီးျပီ။ အခုက သူတို႔က အစိုးရအဖြဲ႕က ကိုင္တြယ္ေနပါတယ္လို႔ ေျပာျခင္းအားျဖင့္ ဒါက ရွင္းရွင္းေလးပဲ။ လႊတ္ဖို႔ ကိုင္တြယ္တာလည္း ျဖစ္မယ္။ မလႊတ္ဖို႔ စဥ္းစားတာလည္း ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ အေကာင္းဘက္ကပဲ စဥ္းစားၾကည့္တာေပါ့။ မွားရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေမး။ ။ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူေတြကို ဘဘ အေနနဲ႔ ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ပါလဲရွင္။ ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အားလံုး ညီညီညႊတ္ညႊတ္ လုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အသံညီရမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ အားလံုး တေယာက္တေပါက္ မဟုတ္ဘဲ တသံထဲ ထြက္မယ္၊ အလုပ္ညီမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ အခုက အသံ မညီႏိုင္ေသးေတာ့ ျပႆနာေတြ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါက ဒီစစ္အစိုးရကလည္း ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေတြ ခ်ေနတာဗ်။ အကြဲအၿပဲေတြကို လိုက္ဖန္တီး မ်ဳိးေစ့လိုက္ခ်ေနတာဗ်။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက အားလံုးေပါ့ဗ်ာ၊ ျပည္တြင္းျပည္ပက အဖြဲ႔ေတြ အားလံုးကို ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ အသံညီညီနဲ႔ လုပ္ၾကရေအာင္လို႔ပါ။