အဆုိေတာ္ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္သည္ စတီရီယို ဂီတေလာကထဲသို႔ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ခန္႔က မာက်ဴရီည အေခြျဖင့္ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ ယင္း ေတးစီးရီးတြင္ အစ္ကိုျဖစ္သူ ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ ႏွင့္ တြဲဖက္ သီဆိုထားၿပီး တကိုုယ္ေတာ္ ေတးစီးရီးအျဖစ္ “လမ္းသစ္” စီးရီး ႏွင့္ စတင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူ၏ “ရွင္သန္ျခင္း” “ေနရာသစ္” စသည့္ စီးရီးမ်ားမွာ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ၿပီး ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ႏွင့္ တြဲဖက္၍ အင္ပါယာ တီးဝိုင္းမွာလည္း ထင္ရွားေၾကာ္ၾကားခဲ့သည္။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္မွာ ျမန္မာဂီတစာဆိုႀကီး ေရႊတိုင္ညြန္႔၏ေျမး ျဖစ္ၿပီး ေတးသံရွင္ထား၏ သားငယ္ ျဖစ္သည္။ မၾကာေသးခင္ကမွ “တေစၦလမ္း” တကိုယ္ေတာ္ ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္ စီးရီး ျဖန္႔ခ်ိခဲ့သည့္ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ကို ဧရာဝတီမဂၢဇင္းက ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။
ေျဖ။ ။ ေရာ့ခ္ စစ္တယ္ဆိုတာ ေရာ့ခ္ ဂီတနားလည္သူေတြ၊ ေရာ့ကာ အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္္ေတာ့ သေဘာ ေပါက္တာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ဆိုတာေတြကို လူေတြသေဘာေပါက္သြားတဲ့ဟာ၊ ပရိသတ္နား စြဲသြားတဲ့ဟာေတြ ေတာ့ ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ယံုၾကည္တာ က်ေနာ္တို႔ အေသြးအသားက ထြက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ႀကံဳေတြ႔ ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ က်ေနာ္တို႔ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ဒီ music အရေရာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳအရေရာ ဒါေတြကိုပဲ ေဖာ္ထုတ္တာ။ လူငယ္ေတြလို အသည္းကြဲရင္ တပုဒ္ရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ဖန္တီးထားတာ မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ေမး။ ။ အဲဒီထဲမွာမွ ယံုၾကည္တယ္ ဆိုတာကို တခုေလာက္ ေျပာျပေပးပါ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ ယံုၾကည္တာက ဘယ္ကိစၥမဆို ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္မပါဘဲနဲ႔ လုပ္ရင္ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညာရာ ေရာက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂီတ ဖန္တီးတဲ့ေနရာမွာ ပိုလိုတယ္။
ေမး။ ။ ဒီ စီးရီးကို ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္ခ်ည္းပဲ လုပ္တာလဲ။
ေျဖ။ ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ အရင္တုန္းက ဒီ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္၊ ေကာ္ပီ ဆိုတာေတြကို က်ေနာ္တို႔ ကပဲ စၿပီးျငင္းၾက၊ ခုန္ၾကလုပ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္ရယ္ ေကာ္ပီရယ္ ေျပာတာထက္ music တခုက ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ဘယ္ေလာက္ပါလဲ ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တယ္။ က်ေနာ္က ကိုခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းကို ယူဆိုမယ္ဆိုရင္ ဒါ ကိုယ္ပိုင္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ တခ်ိဳ႕ own tune ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတာရွိတယ္။ အရင္တုံးက မင္းခ်စ္သူ ေရးခဲ့တဲ့ ဂႏၳဝင္စိမ္းဆို ေကာ္ပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ နားထဲမွာ ဒီစာသားနဲ႔ သံစဥ္ကစြဲသြားေတာ့ ေကာ္ပီသီခ်င္း လို႔ေတာင္ တခါတေလ ေမ့သြားတယ္။ အဓိက က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ကိုယ္ပိုင္ ဟန္တခုပါဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
ေမး။ ။ ဒီဘက္ႏွစ္ပိုင္းမွာ အရင္တုန္းက ေကာ္ပီေတြ ဆိုခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္က ေရာ့ကာေတြ ကုိယ္ပိုင္ သံစဥ္ေတြ ဆိုလာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ထြက္ဦးမယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလာ တယ္လို႔ ထင္လား။ ပရိတ္သတ္က ေတာင္းဆိုတာလား။
ေျဖ။ ။ တကယ္ ႐ုိး႐ုိးသားသား ပရိသတ္ကေတာ့ ဘာမွ မေတာင္းဆိုဘူးခင္ဗ်။ သီခ်င္း ေပါက္ရင္ အကုန္လိုက္ဆိုမွာပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ေျပာင္းဆို ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာက ေကာ္ပီ ဆိုရတာ အားမရေတာ့လို႔။ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ဆိုခဲ့တာပဲ။ အားမရလို႔ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ပါခ်င္လို႔ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ဆိုတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး နဂို original ရွိၿပီးသားေတြကေန ကင္းလြတ္ခ်င္တာ။ original ရွိၿပီးသားေတြက ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာလို႔မရဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ တာေတြက ရွိကိုရွိေနတာ။ ဘယ္သူမဆို ေနာင္တခ်ိန္ ထားခဲ့ရင္ ကိုယ့္ဟန္ပန္ေတြကိုပဲ ထားခဲ့ခ်င္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းဆိုတာလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။
ေမး။ ။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းလည္း ေကာ္ပီ ေရးခဲ့တာပဲဆိုေတာ့ေလ အဲဒီေခတ္က သီခ်င္းေတြနဲ႔ သီခ်င္း ပရိတ္သတ္ေတြနဲ႔ အခုေခတ္ ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကြာျခားတယ္ဆိုတာ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးပါဦး။
ေျဖ။ ။ အဲဒီေခတ္က အျဖဴထည္ ပရိတ္သတ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေခတ္က ၿမိဳ႕မၿငိမ္းတို႔ လုပ္သြားတယ္ ဆိုတာက ဒီသီခ်င္းေတြကိုပဲ ဗမာဟန္နဲ႔ ျပန္လုပ္သြားတာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း music ကိုနားလည္ တာေကာ၊ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း တကယ့္အတီးသမားေတြ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာ့ဂီတကိုေကာ၊ ကမၻာ့ ဂီတေကာ ေမႊေႏွာက္ၿပီးမွ သူတို႔က ဒီသီခ်င္းေတြ ထြက္လာတာကိုး။ က်ေနာ္တို႔ ဒီေခတ္မွာလို ေကာ္ပီကို တထပ္တည္း ဆိုတဲ့ပံုစံမဟုတ္ဘူးေလ။ သူတို႔ ေကာ္ပီလုပ္ခဲ့့ေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့ၾကတာ။
ေမး။ ။ အရင္တုန္းက အင္တာဗ်ဴးေတြထဲမွာ က်ေနာ္ကေတာ့ အၿမဲတမ္းေရာ့ခ္ပဲလို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္ေနာ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အမုန္းၿမိဳ႕ရဲ႕အေဝးမွာလိုမ်ိဳး ဘလူးစ္ သီးသန္႔အေခြဆိုၿပီး လုုပ္ခဲ့တာလဲ။
ေျဖ။ ။ ဘလူးစ္ဆိုတာက ေရာ့ခ္ ရဲ႕ အေဖပဲေလ။ ဘလူးစ္ေတြကေနပဲ ေရာ့ခ္အန္႐ိုးလ္တို႔ မက္တယ္လ္ တို႔ဘက္ ေရာက္လာတာပဲ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဒီဘလူးစ္ကို လုပ္လိုက္တာက နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ကို အနည္းဆံုး ဒီေခြကို မႀကိဳက္ရင္ေတာင္မွ ဘလူးစ္ဆိုတာ ရွိပါလား၊ ဒီလိုပါလား။ သိေစခ်င္လို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် တကယ့္ ဘလူးစ္အစစ္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့တယ္။
ေမး။ ။ ဒါဆို ကိုေဇာ္ဝင္းထြဋ္ အႏွစ္သက္ဆံုး ဂီတ အမ်ိဳးအစားက ဘာလို႔ေျပာမလဲ။
ေျဖ။ ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ဘလူးစ္ စစ္စစ္နဲ႔ ေရာ့ခ္ပဲ။ ဘလူးစ္ဆန္တဲ့ ေရာ့ခ္လို႔ ေျပာရင္ပို မွန္မယ္။
ေမး။ ။ ဟစ္ပ္ေဟာ့တို႔ ရက္ပ္ တို႔ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ။ ဂီတအမ်ိဳးအစား တခုလို႔ ျမင္ပါသလား။
ေျဖ။ ။ သူ႔ကို ဂီတ အမ်ိဳးအစားတခုလို႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ ဂီတလို႔ ပဲျမင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ဂီတဆိုတာက သံစဥ္ တခုရွိမယ္ ေရာ့ခ္ဆိုလည္း ေရာ့ခ္၊ ဘလူးစ္ဆိုလည္း ဘလူးစ္ေပါ့ေနာ္၊ သူ႔ scale ထဲမွာ မွ က်ေနာ္တို႔က ဆိုသြားတာကိုး။ ဒီ scale ကိုပဲ က်ေနာ္တို႔က ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆိုသြားမယ္။ ဟစ္ပ္ေဟာ့မွာက စကားေျပာသလို၊ တိုင္မင္ေပၚမွာပဲ ဆိုတာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ music အျပည့္ မျဖစ္ဘူးေပါ့။
ေမး။ ။ ဗမာျပည္မွာ ဟဲဗီးေရာ့ခ္ကို ကိုေဇာ္ဝင္းထြဋ္က စခဲ့တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္မလား။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕မွာလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္မွာက်ေတာ့ ေရာ့ခ္ အရသာ music ကာလာ Tone ကအစ အနီးစပ္ဆံုး တူေအာင္ ပိုၿပီးလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့ေလ။ အစစ အရာရာ တိုးတက္လာတယ္။ ေနာက္ တေခြတည္းမွာပဲ ေရာ့ခ္ေတြအမ်ား ႀကီး ထည့္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေပါ့။ အရင္တုန္းကေတာ့ ေရာ့ခ္ အျမန္ တပုဒ္ ထည့္မယ္၊ ကန္းထရီး တပုဒ္ထည့္မယ္၊ ေနာက္ ထိုင္း သီခ်င္းတပုဒ္ထည့္မယ္။ တ႐ုတ္သီခ်င္း တပုဒ္ ပါမယ္။ ဟိုး ေရွးေခတ္တုန္း ကေတာ့ ဒီလိုပဲ ဆိုၾကတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္မွာေတာ့ ေရာ့ခ္ ဆို ေရာ့ခ္ခ်ည္းပဲ၊ ဟဲဗီး မက္တယ္လ္ဆို မက္တယ္လ္ႀကီးပဲကို စလုပ္ခဲ့တာပါ။
ေမး။ ။ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း စစ္ပြဲေတြကို ေရာ့ကာေတြက ဆန္႔က်င္တာမ်ိဳးေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုအျမင္ရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ အဓိကကေတာ့ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း အတူယွဥ္တြဲ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲဆိုတာ အေရးႀကီးတယ္။ ေရာ့ကာ ေတြရဲ႕ သေကၤတက Love Peace and Joy ပဲ။ စစ္ျဖစ္တာကို လံုး၀လက္မခံဘူး။ လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အႏိုင္က်င့္တာ လံုး၀လက္မခံဘူး။
ဥပမာ - က်ေနာ့္ ပြဲတခုမွာဆုိ လူက ငါးေထာင္၊ ေျခာက္ေထာင္ရွိတယ္။ သူတုိ႔ လံုၿခံဳေရးေတြ ခ်ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ လူငါးေထာင္၊ ေျခာက္ေထာင္ကို စစ္သားခ်ထားလဲ စစ္သား ၂၀၀ နဲ႔ ဘယ္လုိမွ မနုိင္ဘူး။ က်ေနာ္ မုိကၠ႐ိုဖံုးနဲ႔ ေအာ္တာ။ ဒီလူေတြ က်ေနာ့္ ပရိသတ္ေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ က်ေနာ္ထိန္းမယ္လို႔ေအာ္တာ။ အဲဒီမွာ စစ္သားေတြ ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ ပရိသတ္ေတြ ေပ်ာ္သြားၿပီးေတာ့မွ အတူ သီခ်င္းဆိုၾကတာ။ က်ေနာ္လည္း ထိန္းရင္းနဲ႔သီခ်င္းဆိုလိုက္တာ ၃၇ ပုဒ္။ အဲဒီ ခရီးစဥ္မွာ အမ်ားဆံုး ျဖစ္သြားတယ္။ အဓိက လူေတြကို ႏုိင္ဖို႔က ေမတၱာတရားနဲ႔ပဲ ထိန္းလို႔ရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာပါ။ လူတေယာက္ကို ဇြတ္ သြားၿပီး ထိန္းလို႔ မရပါဘူး။ လူဟာ ဘယ္သူမဆို၊ ဘယ္လိုေကာင္ႀကီးျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကို ဂ႐ုစိုက္တာ၊ ၾကင္နာ သနားတာ၊ ေမတၱာ တရားကို အကုန္ခံယူခ်င္တဲ့ လူခ်ည္းပဲေလ။
က်ေနာ့္ ဒီတေစၦလမ္းမွာ “ျပန္လည္ေမြးဖြားလာတယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက အဲဒီသေဘာမ်ဳိးကို ဆိုတာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မုန္းရလြန္းလို႔ ကမၻာႀကီး က်ဆံုးေနၿပီဆိုၿပီး စပ္ထားတာေလ။ သုခမိန္လိႈင္ ေရးတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ သံုးထားတဲ့ ပံုေလးကိုက လက္ဘႏြန္မွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ လက္ေဆာင္ေပး ထားတာ။ လက္ဘႏြန္က အနည္းဆံုး ၁၀ ခါေလာက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ထားတဲ့ တုိင္းျပည္။ ဒီလိုမေအးခ်မ္းတဲ့၊ က်ီးလန္႔ စာစားေနရတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပံုကေလးကို က်ေနာ္ ဒီသီခ်င္းမွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ သံုးထားတယ္။ ဒီထဲမွာ ပါပါတယ္။ စာသားေတြ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သိတယ္။
ေမး။ ။ အင္ပါယာ က်သြားတယ္လို႔ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ေျဖ။ ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရင္ က်ေနာ္တို႔ ေနရာတေနရာ ရသြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တီး၀ိုင္းတ၀ိုင္းဟာ လာသမွ်၊ ေတြ႕သမွ်ကို တီးမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ အဆင့္မရွိေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ ကိုေဝထြန္းတို႔ ကိုက်င္ခမ္းဖုန္းတို႔ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်သြားတယ္လို႔ထင္တယ္။
ေမး။ ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဂီတ ေစ်းကြက္အေနအထားကို ဘယ္လို ျမင္လဲ။
ေျဖ။ ။ ဂီတေစ်းကြက္ကေတာ့ က်ေနာ္က အစကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားပဲ။ ဗီြစီဒီေတြ ေပၚလာတယ္၊ ကာရာအိုေကေတြ ေပၚလာတယ္။ ပရိသတ္ကို တအား အလုိလိုက္ၿပီးေတာ့ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဂီတကို ေရာင္းၿပီးေတာ့ ေၾကာ္ျငာေနရတာ။ လက္ရွိေၾကာ္ျငာေနတဲ့ ဆပ္ျပာ၊ ေကာ္ဖီမစ္၊ သြားတိုက္ေဆးေတြနဲ႔ သိပ္မကြာခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေခြကို နားေထာင္ခ်င္လို႔ ဝယ္တဲ့ ပရိသတ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ရွားသြားၿပီ။
ေမး။ ။ ခုိးကူးေခြေၾကာင့္ ေစ်းကြက္ ပ်က္ေနတာလား။
ေျဖ။ ။ ခိုးကူးတဲ့ သူေတြအတြက္ ဥပေဒက ဒီမွာ မထြန္းကားဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီခိုးကူး ေရာင္းတဲ့သူေတြက စီးပြား ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ဝင္ေငြေလး ရေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကပဲ အလုပ္ေပးထားရသလို ျဖစ္မေန ေပဘူးလား။ ဒီ စီဒီခ်ပ္ေတြကို ခုိကူးၿပီးေတာ့ ေရာင္းၿပီးေတာ့ မွီခိုေနရတဲ့ မိသားစုေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားလာၿပီ။ ရန္ကုန္မွာ အရင္ ငွက္ေပ်ာသီး ေရာင္းတဲ့ေကာင္ ငွက္ေပ်ာသီး ေရာင္းေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မီးပြိဳင္႔မွာ ဒီဗီြဒီ သြားေရာင္းေတာ့မွာကိုး။ တဘက္တလမ္းက ကုသိုလ္ရတယ္လို႔ ေတြးရမလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။
ေမး။ ။ အဆိုေတာ္ေတြက ဘာလို႔အသစ္ေတြ မထြက္လာရတာလဲ။ အေဟာင္းေတြပဲ ျပန္ျပန္ဆိုေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။
ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဆိုေတာ္ေတြ ဆိုတာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ဆိုေနရတဲ့ ကေလးေတြေပါ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သနားစရာေကာင္းလဲ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ တကိုယ္ေတာ္ေခြ တေခြမွ မထြက္ဘဲနဲ႔ ဒီေန႔ နာမည္ႀကီး အဆိုေတာ္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထုတ္လုပ္သူေတြနဲ႔ ဆိုင္တာေပါ့။ အရင္ေခတ္တုန္းကလို အဆိုေတာ္ တေယာက္တည္းကို တင္ေပးမယ့္ ထုတ္လုပ္သူမရွိေတာ့ဘူး။
အရင္တုန္းက ေအးခ်မ္းေမ ထားပါေတာ့။ ေအးခ်မ္းေမကို အပိုင္ေမြးတယ္။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္။ တင္ေပးတယ္။ သူ႔အေခြ သိန္းနဲ႔ ခ်ီေရာင္းရတယ္။ သူအဆိုေတာ္လည္း ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔လည္း အက်ိဳးရွိတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အဲလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဆိုေတာ္ေတြကို ႏွစ္ပုဒ္၊ သံုးပုဒ္ အဲလိုပဲ ေခၚဆိုခိုင္းေတာ့တယ္။
ဥပမာေျပာရရင္ L ဆိုင္းဇီေပါ့။ သူကိုယ္တိုင္ေရးႏိုင္တယ္၊ သူ ကိုယ္တိုင္ဆိုႏိုင္တယ္၊ လူကလည္း ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဝင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထုတ္လုပ္ေရးေတြက ဒီလုိပဲ ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစား၊ အၿမီးက်က္ အၿမီးစား ဆိုတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေနတယ္။ အကယ္၍ ေအးခ်မ္းေမ ေခတ္ကလို တကယ့္ ကုမၸဏီႀကီး တခုကေန ကဲသမီးကို ေခြသံုးေခြ ထုတ္မယ္။ ေရာ့ ဘယ္ေလာက္ေပးထားမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ခု မရွိဘူး။ ဒီက ထုတ္လုပ္သူေတြ က ယူေကာင္းတုန္း ယူမယ္။ သႀကၤန္ဆိုရင္လည္း သႀကၤန္ေခြ ႐ိုက္လုိက္မယ္။ အဲေတာ့ အကုန္လံုးက်တာ။ ႐ုပ္ရွင္ေကာ၊ ဂီတကေကာ။ ေကာင္းတဲ့ အလားအလာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ေမး။ ။ အဆိုေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ရပ္တည္ရတာ အခက္အခဲ ရွိလို႔လား။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ စဥ္းစားတာနဲ႔ ဒီေန႔ အဆိုေတာ္ေတြ စဥ္းစားတာနဲ႔ တူမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ နဂိုကတည္းက အေဖေတြေကာ၊ အေမေတြေကာ၊ အဖိုးေတြေကာ ဒီဂီတေလာကထဲကဆိုေတာ့ ဒီျပင္ အလုပ္လည္း လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္က ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ အထိလည္း ဆိုမွာပဲေလ။ ကားဝယ္ေရာင္း လုပ္ဖို႔လည္း မရွိဘူး။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သီခ်င္းဆိုေနရင္းနဲ႔ပဲ စင္ေပၚမွာပဲ ေသသြားခ်င္တယ္။
ေမး။ ။ ကိုေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ မိသားစုဘဝနဲ႔ အဆိုေတာ္ဘဝကို ဘယ္လိုခြဲျခား ေနထိုင္လဲ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ အေနအထားမွာ ဘယ္သူမဆုိ ဘ၀ ႏွစ္ခုကို ရင္ဆုိင္ရမွာပဲ။ ဘ၀တခုက တာ၀န္အရ လုပ္ရတယ္။ မယံုၾကည္တာ မလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ရတယ္။ ေနာက္တခုက စိတ္ကူး၊ အိပ္မက္ ေလးေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ အဲဒီထဲမွာရွိေနတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ခုက တကယ္ေတာ့ နီးနီးေလးေပါ့။ အဲဒီႏွစ္ခု အတူတူျဖစ္သြားရင္ ဘ၀ႏွစ္ခုလံုးက ေပ်ာ္စရာေပါ့။ ဒီႏွစ္ခုကို တၿပိဳင္တည္းလုပ္ႏိုင္ဖို႔က ကိုယ့္ကို တကယ္နားလည္တဲ့ မိန္းမ တေယာက္ ေနာက္ကလိုတယ္။ က်ေနာ္က ကံေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုနားလည္တဲ့ မိန္းမရခဲ့တယ္။
ေမး။ ။ သားနဲ႔ သမီးကေကာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အတိုင္းအတာ ေရာက္ရဲ႕လား။ ေရာက္ေနၿပီလား။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္္လင့္ခဲ့တာက ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးကို အတန္းထဲမွာ ပထမရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘူး။ သို႔ေသာ္ အတန္းထဲမွာ ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ႀကီးလာရင္လည္း လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာ၊ ဒါက်ေနာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ဘယ္လုိေပ်ာ္ေအာင္ေနမလဲ။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္တေယာက္တည္း ေနလို႔မရဘူး။ ကိုယ္တေယာက္တည္း ထိပ္ဆံုးေရာက္လို႔ မရဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ သူတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေခါင္းထဲ ထည့္ေပးထားတာ။ ကေလးေတြကို ငယ္ငယ္ ကတည္းကေန don't တခုမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ သူတို႔ကို ကုိယ္ သြားေစခ်င္တဲ့ဘက္ကို လမ္းေၾကာင္းၿပီး အဓမၼလုပ္တာမ်ဳိး၊ ဇြတ္လုပ္တာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ ကေလးေတြက သူတို႔လိုခ်င္တာ အၿမဲရေတာ့ သူတို႔က ေလာကႀကီးကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ အားလံုး ကလည္း သူတို႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ အဲဒါေကာင္းတာေပါ့။ က်ေနာ္ေက်နပ္တယ္။
ေမး။ ။ အလွဴအတန္းေတြလည္း ေတာ္ေတာ္လုပ္ျဖစ္တယ္ေနာ္။ အဲလိုလုပ္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က။
ေျဖ။ ။ အဲလို ေလွ်ာက္လုပ္ေနတဲ့ သေဘာက အဓိက က်ေနာ္မေနႏိုင္တာေပါ့။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ တေယာက္ေယာက္က လိုအပ္ေနတာရွိရင္ က်ေနာ္မေနနိုင္ဘူး။ ေဘးအိမ္က ကေလးေတြ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးခန္းပို႔ေပး အဲလိုပဲ လုပ္လာတာ။ နာဂစ္နဲ႔ႀကံဳေတာ့ ဒါ ျမန္မာတျပည္လံုးမွာ တာ၀န္ရွိတဲ့ သေဘာဆိုေတာ့ ဒီမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး စုၿပီး လုပ္ေပးခဲ့တာ။
ကံေကာင္းတာက က်ေနာ္တို႔က သိၿပီးတဲ့ လူေတြ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ေခၚသြားတဲ့ လူေတြကလည္း နာမည္ရွိတဲ့ သူေတြ။ သူတို႔မ်က္ႏွာ ျမင္ကတည္းက လူေတြက ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ရဲ႕ ဒုကၡကိုေမ့သြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္တို႔ ကုသိုလ္ရသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆာက္ ေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းမွာဆို ေက်ာင္းသား ၁၃၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိမယ္။ အသက္ႀကီးသြားလို႔ရွိရင္ က်ေနာ့္မွာ လုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီလူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြကို ေဖာင္ေဒးရွင္းတခုဖြဲ႕ၿပီး လုပ္သြားခ်င္တယ္။
ေမး။ ။ ျပည္တြင္း ျပည္ပက ပရိသတ္ေတြကို ဘာေျပာခ်င္လဲ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ပရိသတ္ေတြ ဘက္မွာပဲရွိမွာပါ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ သေဘာတရားကိုက အားနည္းတဲ့လူ ဘက္မွာေနခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္ပရိသတ္က က်ေနာ့္ကုိ အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္ ဆိုတာလည္း က်ေနာ္သိတယ္။ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ ထားသလို က်ေနာ္မေပးႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ။
No comments:
Post a Comment