ဘာသာေရးနဲ႔ႏုိင္ငံေရး (ေဆာင္းပါး)

ေမာင္စြမ္းရည္/ ၅ မတ္ ၂၀၀၉
ဘုန္းႀကီးနဲ႔ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ေခတ္ၿပိဳင္မွာ က်ေနာ္ေရးဖူးတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံလံုးမွာရိွတဲ့ ႏုိင္ငံသား၊ တိုင္းရင္းသား၊ ျပည္သူလူထု အမ်ားစုရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာကို ေဆာင္ရြက္ရတာျဖစ္လို႔ “ပရဟိတ” ျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ေလာကေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို တိုးျမင့္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ရတာျဖစ္လုိ႔ “ေလာကတၳစရိယ” ဆိုတဲ့ တရားေတာ္နဲ႔ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေကာင္း တို႔ရဲ႕ ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္ရတဲ့ က်င့္စဥ္ျဖစ္တယ္လို႔ နိဒါန္းခ်ီခဲ့ ပါတယ္။

ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္ထဲမွာ ရတနာ့သုတ္ပါရိွတယ္။ ရတနာ့သုတ္ထဲမွာ ေလာကတၳစရိယ၊ ဉာတတၳစရိယ၊ ဗုဒၶတၳစရိယ ဆိုတဲ့ စရိယတရားသံုးပါး ပါရိွတယ္။ ေလာကတၳစရိယဆိုတဲ့ အမ်ားလူသားတို႔ အက်ိဳးကိုေဆာင္ရြက္ျခင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ သံဃာေတာ္မ်ား အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္တာဟာ ႐ႈတ္ခ်စရာမရိွ။ အျပစ္မရိွ။ ကုသိုလ္ရတဲ့အလုပ္၊ သာသနာျပဳ တဲ့အလုပ္၊ တရားေတာ္နဲ႔ညီတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္း သကၤန္း၊ ဆြမ္း၊ ေဆး ဆိုတဲ့ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို ဘယ္တုန္းကမွ ပစ္ပယ္ထား႐ိုးမရိွခဲ့ပါ။ အဲသလို အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားနဲ႔တကြ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ေရးခဲ့တာပါ။ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ကို ကိုးကားေရးသားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ခုတင္ျပ ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္တာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမဟုတ္ဘဲ ဘာသာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးဆိုရာမွာလည္း ကိုယ္မေမြးခင္ကတည္းက ကိုးကြယ္လာခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ဆင္ျခင္ ၾကည့္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဘာသာေရးကို ဆက္စပ္ဆင္ျခင္မိတဲ့အခါတိုင္း ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ေရးဖူး၊ ေျပာဖူးတာေလးတခုကို အၿမဲတမ္း သတိရမိလိုက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကို သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြတဦးက “ဆရာႀကီးခင္ဗ်ား။ ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ မတ္(က္စ္) ၀ါဒနဲ႔ ဗုဒၶ၀ါဒတို႔ကို ဘယ္ဟာပိုေကာင္းတယ္ ထင္ပါသလဲ” လို႔ ေမးဖူးသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးက “ခင္ဗ်ားေမးတဲ့ ေမးခြန္းက မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္။ ေမးျခင္းေမးရင္း အမ်ိဳးအစားတူတာခ်င္းပဲ ႏႈိင္းယွဥ္ေမးျမန္းသင့္ပါတယ္။ ဥပမာ သၾကားနဲ႔ ထန္းလ်က္ ဘယ္ဟာကို ပိုႀကိဳက္သလဲ၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ခရီးသြားတာနဲ႔၊ မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားတာ ဘယ္သင္းကို ပိုႀကိဳက္သလဲ ဆိုတာမ်ိဳး၊ စားစရာကို စားစရာနဲ႔၊ သြားစရာကို သြားစရာနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္သင့္ပါတယ္။ ခု ခင္ဗ်ားေမးတာက သၾကားစားတာနဲ႔ ေလယာဥ္ ပ်ံစီးတာ ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္းသလဲလို႔ အမ်ိဳးအစားမတူတာခ်င္း ႏိႈင္းယွဥ္ေမးသလို ျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။

ခုလည္း က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘာသာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္မိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔က ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္တာမဟုတ္ပါ၊ ဆက္စပ္ၾကည့္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူနဲ႔ ဘုန္းႀကီး၊ ဆရာနဲ႔ ဒကာ ဆက္စပ္ေနသလုိ ဘာသာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဟာလည္း ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ မႏၲေလးကေန ရန္ကုန္ကို မီရထားလမ္းနဲ႔ ကားလမ္း အတူယွဥ္သြားသလိုပါပဲ။ ဘုန္ႀကီးက ရန္ကုန္အထိသြားမွာ၊ လူ(ဒကာ) က ေတာင္ငူသြားမွာ။ အတူယွဥ္ၿပီး သြားေပမယ့္ အေ၀းအနီး ကြာသလိုပါပဲ။ သံဃာက လူႏိုင္ငံေရး၊ ပါတီႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါ။ မလုပ္ရပါ။

ဘာသာေရးဆိုတာက လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာက အမ်ားျပည္သူရဲ႕ အေရးကိစၥကို ေဆာင္ရြက္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ႐ႈေထာင့္က ေျပာရရင္ ဘာသာေရးဆိုတာက လူတဦးခ်င္းအေနနဲ႔ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲက အားထုတ္လုပ္ေဆာင္ရတာ ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးဆိုတာက ေလာကီလူသားေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးဘ၀ တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ေလာကီဘ၀ လြတ္ေျမာက္ေရးကို လုပ္ေဆာင္ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကီေရးနဲ႔ ေလာကုတၱရာေရးလို႔ ခြဲျခားေျပာရင္ ရပါတယ္။ (မတူေပမယ့္ မဆန္႔က်င္ပါ)

ေလာကီေရးနဲ႔ ေလာကုတၱရာေရးတို႔ ရည္မွန္းခ်က္မတူသလို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရပံုခ်င္းလည္း မတူေပဘူး။ ေလာကီသမားျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္ရေပမယ့္ ဘာသာေရးသမားက တဦးခ်င္း လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ ေနရာခ်င္းေတာင္ မတူပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တရားအားထုတ္သူတဦးက သစ္တပင္ေအာက္၊ ၀ါးတပင္ေအာက္ကိုုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အခန္းပိတ္၊ ဂူေအာင္းလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာရွာၿပီး ဧကစာ က်င့္ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကေတာ့ ခန္းမက်ယ္က်ယ္၊ လမ္းမက်ယ္က်ယ္ေတြမွာ လုပ္ေဆာင္ရတာမ်ိဳးေတြ ရိွပါတယ္။ (ယူဂ်ီကိစၥကေတာ့ သီးျခားပါ။)

ဘာသာတိုင္းမွာ စုေပါင္း၀တ္ျပဳၾကတာ၊ စုေပါင္းၿပီး ဆုေတာင္းပြဲေတြလုပ္ၾကတာ ရိွၾကပါရဲ႕။ စုေပါင္းသီလယူ၊ စုေပါင္းဒါန ျပဳၾကတာေတြလည္း ရိွၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥေတြက အဆံုးစြန္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ေရး မဟုတ္ေသးပါ။ သံသရာက်င္လည္ေနဆဲ ဘ၀ေတြမွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ၊ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေနၾကေရးအတြက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြတ္တမ္း၀င္ဖို႔ တရားအားထုတ္ရင္ တဦးတည္း ႐ႈမွတ္ဆင္ျခင္တာမ်ိဳး လုပ္ရမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရးကေတာ့ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ အမ်ားက စုေပါင္းအားထုတ္ရတာပါ။ (ရည္မွန္းခ်က္က ႏိုင္ငံေရးအာဏာရဖို႔ပါ။)

ဒီေခတ္မွာ မႀကံဳစဖူး ႀကံဳရတာ တခုရိွပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ သံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ လမ္းမေပၚမွာ အစုအေ၀းလိုက္ထြက္ၿပီး ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဆိုဆႏၵျပၾကတာဟာ သမိုင္းမွာ မႀကံဳဖူးခဲ့ပါဘူး။ ဗုဒၶ၀ါဒီမ်ားဟာ ေမတၱာ၀ါဒီ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀ါဒီေတြျဖစ္လို႔ အၾကမ္းဖက္႐ုိး ထံုးစံမရိွပါ။ မိမိတို႔ကို အၾကမ္းဖက္ ဖမ္းဆီး႐ိုက္ႏွက္၊ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ၾကေပမယ့္ အၾကမ္းဖက္ၿပီး မတံု႔ျပန္ၾကပါ။ မိမိတို႔ကို အၾကမ္းဖက္လာတဲ့အခါ၊ သူတို႔ေကၽြးတဲ့ဆြမ္း၊ ေဆး စတာေတြကို လက္မခံ၊ သူတို႔ရဲ႕ သာေရးနာေရးကို မသြားဘဲ ေနလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါကို သံဃာအခ်င္းခ်င္း ညိႇႏိုင္းသေဘာတူၿပီး ေဆာင္ ရြက္ၾကပါတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရင္ သပိတ္ေမွာက္တယ္၊ သံဃာေတြ ေ၀ါဟာရအရ ပတၱနိကၠဳဇၨနကံ ေဆာင္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ဒကာေတြက သံဃာေတြကို ေတာင္းပန္ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္း ေက်ေအး ခြင့္လႊတ္ရၿမဲျဖစ္ေပမယ့္ မေတာင္းပန္႐ံုမက ဆက္လက္ဖမ္းဆီး၊ ႏိွပ္စက္ေနတဲ့အတြက္ ဘုန္းႀကီးမ်ားဘက္ကလည္း ဆက္လက္ သပိတ္ေမွာက္ထားပါတယ္။

သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဆြမ္းကြမ္းဒါယကာမ်ားမွာလည္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္၊ စားေကာင္းျခင္း မစားရ၊ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ ျဖစ္ေနၾကရလို႔ သံဃာေတာ္မ်ားက ဒကာမ်ားအတြက္ပါ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ထားတဲ့ ဒကာေတြကိုလည္း လႊတ္ပါ။ ႏိွပ္စက္၊ သတ္ျဖတ္တာေတြကိုလည္း ရပ္ပါ။ စား၀တ္ေနေရး သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေအာင္လည္း ေဆာင္ရြက္ေပးပါ စသျဖင့္ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ လူမႈကိစၥနဲ႔ သံဃာကိစၥ တေပါင္းတည္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ (သံဃာေတြ ႏိုင္ငံေရး အာဏာရယူေရးမဟုတ္ပါ။)

လူေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကတာ၊ ဖမ္းဆီးႏိွပ္စက္ခံၾကရတာဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး။ မြတ္စလင္ေရာ၊ ခရစ္ယာန္ေတြေရာ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။ လူေတြ ဆႏၵျပၾကရာမွာလည္း ဘာသာစံု လက္တြဲပါ၀င္ၾကပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားကလည္း အမ်ားျပည္သူေတြကို ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး မခြဲျခားဘဲ ေထာက္ခံၿပီး တေျပးညီ ေမတၱာပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ဖမ္းဆီးႏိွပ္စက္ ပစ္ခတ္ႏိွမ္နင္းတဲ့ စစ္သားေတြလည္း ေမတၱာပို႔ပါတယ္။ (မတရားဖိႏိွပ္မႈကို သတိေပးတာပါ။)

ကြယ္လြန္သူ ကုလသမဂၢအေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ဟာ သူကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာမွာ လူမ်ိဳး ခြဲျခားမႈမရိွ၊ လူတန္းစား ခြဲျခားမႈမရိွ၊ က်ားမ ခြဲျခားမႈမ႐ိွ - အားလံုးကို တန္းတူထားေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ဂုဏ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒဟာ အစြန္းႏွစ္ဖက္လြတ္တဲ့ ၀ါဒ၊ ေမတၱာ၀ါဒ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀ါဒ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲ ႀကံဳတိုင္း ေဖာ္ထုတ္တယ္။ ေမတၱာမထားဘဲနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏိုင္ပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲၾကရတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ စနစ္က်င့္သံုးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ လူမ်ားစုျဖစ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ဖို႔ တခ်ိဳ႕က အဆိုတင္သြင္းခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ဒီအဆိုကို ပယ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံဆိုတာ ဘာသာေရးတခုရဲ႕ ႏိုင္ငံမဟုတ္ရဘူး။ ဘာသာေရးတခုခုကို ဦးစားမေပးရဘူး။ ဘာသာတိုင္းကို တန္းတူအခြင့္အေရးေပးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အေျခခံဥပေဒအရ တရားမွ်တ လြတ္လပ္ခဲ့ပါတယ္။

ကိုလိုနီေခတ္က စၿပီးအစိုးရအဆက္ဆက္ဟာ သူတို႔အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ရင္ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး အဓိက႐ုဏ္းေတြ ဖန္တီးေလ့႐ိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုက ဒီေလာက္ မအလို႔ ဘာသာေရးအဓိက႐ုဏ္း အႀကီးအက်ယ္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္ေတြလည္း မရိွပါ။ သံဃာေတာ္ေတြဟာ သူမ်ားရဲ႕ အသက္ကို သက္ရဖို႔ ေ၀းေရာ၊ သတၱ၀ါေတြကို ထိခိုက္နာက်င္ေအာင္ ႏွိပ္စက္တာေတြေတာင္ မလုပ္ရပါ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ လည္း မပါရပါ။ မလႊဲသာရင္ လူ၀တ္လဲၿပီး လက္နက္ကိုင္ၾကပါတယ္။ (ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္တုန္းတာပါ။)

ဒီခတ္မွာ ထူးဆန္းတာက ဗုဒၶဘာသာအမည္ခံၿပီး လက္နက္ကိုင္တပ္ ဖြဲ႔စည္းေနသူေတြ ရိွေနပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြမ်ားတဲ့ ဗမာစစ္တပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီေကဘီေအေခၚ ကရင္ဗုဒၶဘာသာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သံဃာ့နာယက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတဲ့ အမည္မသံုးစြဲဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံတာ မၾကားရပါ။ တဖက္က ေကအန္ယူမ်ားဟာ ခရစ္ယာန္ မ်ားခ်ည္း ဖြဲ႔စည္းထားတာလည္း မဟုတ္၊ ဘာသာေရးစစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနတာလည္း မဟုတ္။ ဖိႏိွပ္တဲ့၊ ဒီမုိကေရစီမရွိတဲ့၊ ျပည္ေထာင္စုစည္းလုံးေရးကုိ မလုပ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ တုိက္ခုိက္ေတာ္လွန္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေကဘီေအက ဗုဒၶဘာသာ နာမည္ယူျခင္းဟာ မ႐ုိးသားမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ကြဲၾကတာကုိ ဘာသာေရး ခုတုံးလုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ (အာဏာႏုိင္ငံေရးမွာေရာ၊ လက္နက္ကုိင္တပ္ဖြဲ႕ မွာေရာ ဘာသာေရးအမည္မတပ္သင့္ပါ။)

ဗုဒၶဘာသာဟာ အၾကမ္းဖက္မႈကုိ မလုိလားပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ လုိလားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိပ္တန္းဗုဒၶဘာသာ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ႂကြား၀ါဂုဏ္ယူေလ့ရွိတဲ့ ဗမာျပည္မွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြက မယုံႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားပါဘိ။ ၾကာေလ ၾကမ္းေလ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ ေခတ္သစ္သမုိင္းဟာ အၾကမ္းဖက္မႈ သမုိင္းႀကီး၊ ေသြးနဲ႔ မ်က္ရည္သမုိင္း ႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တသက္မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ့ရတာဟာ ေတြးေလေၾကကြဲစရာ ေကာင္းေလ ပါပဲ။ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစု (လူနည္းစု) က အၾကမ္းဖက္၀ါဒကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားသမွ် (ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန ေတြ မေလွ်ာ့သမွ်) တုိင္းျပည္လည္း မၿငိမ္းခ်မ္း၊ သာသနာေရာင္လည္း ညႇိဳးမွိန္ေနရမွာပါပဲ။ ခုဆုိရင္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြကုိ ေအာက္ေျခစစ္ဗုိလ္၊ စစ္သားေတြက စိတ္ပ်က္လာပါၿပီ။ (တပ္နဲ႔ျပည္သူ ၾကည္ျဖဴခြင့္မရလုိ႔ပါ။) ျပည္သူေတြ ဘက္ကလည္း စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြအေပၚ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့ အလားအလာပါ။ အၾကမ္းဖက္မႈ ကုိ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ တုံ႔ျပန္ရင္၊ လက္နက္ကုိ လက္နက္နဲ႔ တုံ႔ျပန္ရရင္ ေနာက္ထပ္ပုိၿပီး ႀကီးလည္းႀကီး ၾကာလည္း ၾကာတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး ျဖစ္ရေတာ့မွာပါ။ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး ဟုန္းဟုန္းေတာက္မျဖစ္ခင္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းကုိ (ဟန္ျပမဟုတ္၊ အခ်ိန္ဆြဲတာမဟုတ္၊ လွည့္စားတာမဟုတ္ဘဲ) လမ္းဖြင့္လုိက္သင့္ပါတယ္။

သာသနာမညႇိဳးႏြမ္းေအာင္၊ တုိင္းျပည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ သံဃာေရာ၊ တုိင္းရင္းသား ျပည္သူေတြေရာ၊ စစ္တပ္ေရာ အခ်ိန္မဆုိင္း ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။ ေသနတ္ေျပာင္းက ႏုိင္ငံေရးအာဏာပဲ ထြက္ေပၚပါမယ္။ ေသနတ္ေျပာင္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မထြက္ေပၚႏုိင္ပါ။ ယမ္းအုိးထဲမွာ ဒီမုိကေရစီရွာလုိ႔မရႏုိင္ပါ။