အေတာင္ပံနဲ႕ မိုးေကာင္းကင္ၾကား.....

March 13th, 2009

အေတာင္ပံနဲ႔ မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ ၾကား …

ဇြန္မႈိင္း ၊ မတ္ ၁၂၊ ၂၀၀၉

(၁)

က်ေနာ္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း (AAPP) ရံုးဝင္းထဲကုိ ဝင္လိုက္တယ္ဆုိရင္ပဲ သီခ်င္းသံေတြကို စ ၾကားလိုက္ရတယ္။ “အျပင္ကမာၻနဲ႔ အဆက္ျဖတ္တဲ့ ေျမ… စာအံသံေတြ သုဥ္းဆိတ္ေစလည္း ရင္မွာကိုယ္စီရွိတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ… အျပန္အလွန္ ဖလွယ္ေနရင္း… အခ်ိန္ေတြကို စစ္ခင္း… ပညာရွာကာ ဘဝရဲ႕ ေက်ာင္းထဲမွာ …” ဒါ အထဲက သီခ်င္းပဲ၊ ဘဝတကၠသိုလ္လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ကုိ - - ေရးတဲ့ သီခ်င္းပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ အထဲမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆုိခဲ့တဲ့ သီခ်င္း၊ အခု ဘယ္သူ႔အသံပါလိမ့္။ ေၾသာ္ … ကိုဂြၽန္၊ ကုိဂြၽန္႔ အသံပဲ။ သူ႔အသံနဲ႔ ဒီသီခ်င္းက ေတာ္ေတာ္လိုက္တာပဲ။ က်ေနာ္ အာရံုစိုက္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ကုိဂြၽန္႔ အသံထဲမွာ ေၾကကြဲ ဆုိ႔နင့္မႈေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ပါလား။ “သင္ရိုးတခုနဲ႔ မကန္႔သတ္တဲ႔ ဘဝရဲ႕ တကၠသိုလ္ … ၾကံဳေတြ႔ရသမွ် တို႔အတြက္က သိမွတ္စရာပါ ေခါင္းေလာင္းမထိုး ေက်ာင္းမဆင္းတဲ့ … ဘဝရဲ႕ တကၠသိုလ္ စကၠန္႔မလပ္ တို႔အတြက္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ပါ …” အက်ဥ္းေထာင္ထဲက သီခ်င္းေတြကို AAPPက စီဒီထုတ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာကို ျဖန္႔ခ်ိမလို႔တဲ့။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ စိတ္ကူး။ ဒီစိတ္ကူးကုိ ရသြားတဲ့ AAPPကို က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီသီခ်င္းေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ၊ ဘယ္လုိမွ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ မရႏုိင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အရင္း အႏွီးေတြ။

(၂)

က်ေနာ္ AAPPျပခန္းထဲကို ဝင္လုိက္တယ္။ ကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြ က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရသလိုပဲ။ အုတ္ရိုး၊ သြတ္ဆူးၾကိဳး၊ စစ္ေခြးတိုက္၊ ပံုစံခန္း၊ ေျခက်င္းရိုက္သံ၊ ၿပီးေတာ့ အေမႏွမ ကိုင္တုတ္ေနတဲ့ မၾကားဝံ့မနာသာ ဆဲသံေတြ … က်ေနာ့္နားထဲ၊ က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ထဲမွာ ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္လာတယ္။ ဒီေနရာေတြဟာ ခဏခဏ အမွတ္ရဖို႔ ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြ မဟုတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ … ဒီေနရာေတြမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ဓားေတြကို ေဆးသားတင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေနရာေတြမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို ပိုၿပီး ခိုင္ၿမဲေစခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေနရာေတြမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကို ထုဆစ္ခဲ့ၾကတယ္။

(၃)

“နံရံအိုေတြ … အုတ္ရိုး၊ ကင္း … ဗူး၊ ႀကိဳးစင္ေတြ … ရာဇာမင္းလက္ … သားေကာင္မ်ား ညည္းတြားသံေတြ … ေသာ့အိမ္ေတြ အလီလီ အထပ္ထပ္ … ေၾကာက္တတ္ေသာ အျပစ္ရွိသူေတြ …” ကုိအီဗားရဲ႕ သီခ်င္းသံဟာ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို ေရာက္လာတယ္။ သူ႔အသံဟာ ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီး ေၾကကြဲေနသလုိပဲ။ ေရးလက္စ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို အသာခ်ၿပီး က်ေနာ္ သံတခါးဆီ တိုးကပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ကိုအီဗားဟာ တိုက္(၃) အခန္း(၄)ရဲ႕ သံတိုင္ေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဟိုး ခပ္ေဝးေဝးဆီကို ေငးၿပီး ေနာက္တပိုဒ္ကို ဆက္ဆုိတယ္။ “ေျခသံလိုလို တေစၧမ်ားလား … ညဝိညာဥ္ေတြ … ၿပိဳၿပီ က်ီးတသင္း ကင္းသံေခ်ာင္း ‘ေကာင္း’ဟစ္သံေတြ … အသိဉာဏ္ေတြ သံေျခက်င္းခတ္ မေၾကာက္တတ္ေသာ သတိရွိသူေတြ …” မေၾကာက္တတ္ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ကိုအီဗားဟာ ဒီသာယာဝတီေထာင္ကို ေရာက္တာ ႏွစ္ေခါက္ရွိၿပီပဲ။ လြတ္ၿပီးလို႔မွ ဘာမွမၾကာခင္ ေနာက္တေခါက္အတြက္ သူ အဆင္သင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ နည္းနည္းေလးမွ ေနာက္မတြန္႔ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔အခန္းကေန ၅ ဗူးကို လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ (၅) ဗူးေပၚက မီးေမာင္းဟာ က်ေနာ္တို႔ (၃/၄) တိုက္ဝင္း၊ (၁/၂) တိုက္ဝင္း၊ (၁)ေဆာင္ႏွင့္ ဖိုႀကီးအစပ္ဆီကို လွမ္းထိုးလုိက္တယ္။ ဆက္တုိက္နီးပါးမွာပဲ (၈) နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြ ဗူးစင္တိုင္း က ထြက္လာတယ္။ ဗာယာေတြရဲ႕ တံုးေခါက္သံ၊ အေဆာင္ေတြဆီက “အားလံုးေကာင္းပါတယ္ ဆရာႀကီး”ဆုိတဲ့ သတင္းပို႔သံေတြ ဆက္တုိက္ ထြက္လာတယ္။ ဘာေတြ အားလံုးေကာင္းေနၾကတာလဲ။ မနက္ပိုင္းကတင္ Dictionary ေထာင္ဝင္စာက သြင္းခြင့္ျပဳဖို႔ ေထာင္ပိုင္ႀကီးကို တင္ျပခဲ့တဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုစိုးထြန္းကို ရိုက္္ခ်င္တိုင္းရိုက္၊ ထိုးႀကိတ္ခ်င္တိုင္း ထိုးႀကိတ္ၿပီး ႀကိဳးတိုက္ထဲကို ပို႔လိုက္ေသးတာပဲ။ ႀကိဳးတိုက္မွာ ေစာင္မပါ၊ အဝတ္အပိုမပါနဲ႔ တေယာက္ထဲ ခြဲၿပီး ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားၿပီးတဲ့ အထိေတာင္ အားလံုး ဘာေတြ ေကာင္းေနၾကေသးတာလဲ။ က်ေနာ္ စဥ္းစားမရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးအခန္းက (၁ဝ)တန္းေက်ာင္းသားေလး ဟန္ဝင္းေအာင္ရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ “အေကာင္းဆံုးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ … အနာဂတ္အတြက္ ျဖစ္ေစ … အဆိုးဝါးဆံုး ဒဏ္ဆူးခ်က္ လူတခ်ိဳ႕ ျပည့္ႏွက္ကာ ေန … ေရႊျပည္ကို လွမ္းဆက္ခရီးမွာေလ” ကိုအီဗားရဲ႕ သီခ်င္းသံဟာ အုတ္ရိုးေတြကို ေက်ာ္ၿပီး အျပင္က လယ္ကြင္းေတြကို ေက်ာ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ ရိုးမေတြဆီထိ ေရာက္သြားၿပီလား။

(၄)

ဘိုကေလး မုန္တိုင္းစစ္ဆင္ေရးမွာ အဖမ္းခံရၿပီး (၁၇)ႏွစ္ က်ခံလာရတဲ့ ကရင္လယ္သမားေလး ေစာတာအယ္ ကို က်ေနာ္ ေတာင္ယာထဲမွာ လွမ္းေတြ႔ရတယ္။ ၾကက္ဟင္းခါးစင္ကေလး ေဘးမွာ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ဝါးျခမ္းျပားတခုကို အေသအခ်ာ အေခ်ာသတ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာက ေတာင္ယာ တူးရင္း ဆြရင္း ေကာက္ရတဲ့ သံျပားအစအနေလးေတြကို ႀကံဖန္ၿပီးလုပ္ထားတဲ့ ဓါးတလက္ရယ္၊ ဆူးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း ရယ္၊ ပုလင္းကြဲ သံုးေလးစရယ္။ “ေဟ့လူ … ဘာလုပ္မလို႔လဲ သဲႀကီးမဲႀကီး” သူက သူ႔ပါးစပ္ကို လက္ညိဳးေလး အသာကပ္ၿပီး ခပ္ျပံဳးျပံဳးမ်က္ႏွာထားနဲ႔ “ရွဴး … တိုးတိုး အကို၊ ဂစ္တာလုပ္မလို႔” “ဟာ ဟုတ္လွခ်ည္လား၊ စိတ္ကူးေကာင္းလွခ်ည္လား၊ ႀကိဳးက ဘယ္လုိလုပ္မလဲ” “ႏုိင္လြန္ႀကိဳးေလ အကိုရ၊ ၾကည့္ေနပါ၊ ညေနက်ရင္ အကိုေတြ႔မယ္” ေစာတာအယ္ရဲ႕ အျပံဳးက တကယ္ကို ခ်စ္စရာပါ။ ကေလးတေယာက္ ရႊံဗြက္ထဲမွာ ထုိင္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ခြင့္ရေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး။ တကယ္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး။ ညေနက်ေတာ့ က်ေနာ္ ေထာင္တြင္းျဖစ္ ဂစ္တာကို ျမင္ရၿပီ၊ ေထာင္ဝင္စာက ေရထည့္ဖို႔ သြင္းထားတဲ့ မိုလာပံုးကုိ ဂစ္တာ အိုးလုပ္၊ သူ မနက္က အေခ်ာသတ္ေနတဲ့ ဝါးျခမ္းျပားက ဂစ္တာဖလက္တန္ျဖစ္၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မနက္က အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ႏိုင္လြန္ခ်ည္ တခင္က ဂစ္တာႀကိဳးေတြျဖစ္၊ ‘တစ္’ ႀကိဳး၊ ‘ႏွစ္’ ႀကိဳး၊ ‘သံုး’ ႀကိဳး … ဂစ္တာတလံုးက လိဒ္တီးဖို႔တဲ့၊ ေနာက္တလံုးက ရစ္သမ္တီးဖို႔တဲ့၊ သူတို႔ ဂစ္တာကို သူတို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး တီးခတ္ ေနၾကပံုမ်ား ျမင္ရသူတိုင္း အေပ်ာ္မကူးပဲ မေနႏိုင္ဘူး။

(၅)

အခန္းရဲ႕ အလယ္မွာ စားပြဲပုပုေလးတလံုး၊ အဲဒီစားပြဲေပၚကို အနီေရာင္ ေစာင္တထည္နဲ႔ က်က်နန ေလးဘက္ေလးတန္ေရာ၊ အေပၚဘက္ေရာ ပတ္လုိက္တဲ့အခါ အနီေရာင္ ေလးေထာင့္အတံုးေလး တတံုးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ အနီေရာင္အတံုးေပၚမွာ အနက္ေရာင္ ခပ္ထူထူ အထည္စတခုကို စနစ္တက် ေခါက္တင္လုိက္ၿပီး အဲဒီအနက္ေရာင္ေပၚမွာေတာ့ အနီေရာင္ ကစၥမီကြစ္ခ္ပန္းကေလးေတြကို ၾကယ္ပံုသ႑ာန္ ေဖာ္လိုက္တယ္။ ပိန္းပိတ္ေနေအာင္ မဲနက္ေနတဲ့ အေမွာင္တုိက္ထဲက ၾကယ္နီတပြင့္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီၾကယ္ရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္မွာက ဖေယာင္းတုိင္ (၁၃)တုိင္။ ဖေယာင္းတုိင္ေတြကုိ မီးထြန္းညိွၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီစားပြဲေလးကို က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ဝိုင္းလိုက္ၾကတယ္။ ၁၂ ေပ ၈ ေပ အခန္းထဲမွာ လူ (၃ဝ) နီးပါး။ “ရဲေဘာ္ ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင့္တကြ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲ အဆက္ဆက္တြင္ က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူ အေပါင္းတို႔အား အေလးျပဳ” ေထာင္မွဴး ဒါမွမဟုတ္ တာဝန္မွဴး တေယာက္ေယာက္ လာရင္ အခ်ိန္မီ သတိေပးႏိုင္ဖို႔ အျပင္မွာ တေယာက္၊ ဂိတ္တခါး နားမွာ တေယာက္ ကင္းခ်ထားတယ္။ အေလးျပဳၿပီး မၾကာခင္မွာ “ကမၻာမေၾကဘူး … ငါတုိ႔ေသြးနဲ႔ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ေမာ္ကြန္းေတး ေတာ္လွန္ေရး ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲအတြင္းမွာ က်ဆံုးေသာ အို သူရဲေကာင္းတို႔ေရ … အာဇာနည္ေတြ ေနတဲ့တုိင္းျပည္…” ကမၻာမေၾက မ်ိဳးဆက္သစ္ သီခ်င္းကို စ ဆုိတယ္။ ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္က မေန႔က ေစာတာအယ္ လုပ္ေပးတဲ့ ဂစ္တာ ႏွစ္လက္ကို တီးခတ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ေတး၊ ၅ည သံစဥ္၊ ခ်ယ္ရီ သို႔မဟုတ္ ရနံ႔မဲ့ ခရီးရွည္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ ငိုခ်င္း၊ ရွစ္ရက္ ရွစ္လ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္၊ ဒီနံရံေတြၾကား ႏွင့္ ဘဝတကၠသိုလ္ စတဲ့ သီခ်င္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆုိၾကတယ္။ ဒီေန႔ဟာ “ျမန္မာႏုိင္ငံလူ႔အခြင့္အေရးေန႔” “ကိုဖုန္းေမာ္ေန႔”၊ မတ္လ (၁၃)ရက္ေန႔ေလ။ အက်ဥ္းေထာင္ရဲ႕ အၾကပ္တည္းဆံုးေန႔ရက္မ်ားမွာေတာင္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေန႔ေတြကို က်ေနာ္တို႔ ျဖစ္ေအာင္ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။

(၆)

က်ေနာ္ ကဗ်ာတပုဒ္ၿပီးသြားတိုင္း ဆရာပြင့္ကို ျပၾကည့္တယ္။ “ဆရာ က်ေနာ့္ဟာ ကဗ်ာေရာ ျဖစ္ရဲ႕လား ဆရာ” အဲဒီလို က်ေနာ္ေမးတုိင္း ဆရာက “ျဖစ္ၿပီလားဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ လြမ္းစရာေတြ ခ်ည္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲက အရာေတြကိုသာခ်ေရး၊ ဘာေရးေရး ကဗ်ာ ေပါ့ဗ်ာ” လုိ႔ ဆရာက အၿမဲေျပာတယ္။ ဆရာေျပာတာလည္း ဟုတ္တာပဲေလ၊ က်ေနာ္တုိ႔အထဲက ဘဝေတြကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ အျပင္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဘဝေတြကိုပဲ လွမ္းၾကည့္ၾကည့္ အရာရာဟာ ရင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကရတာေတြခ်ည္းပဲ။ အုတ္နီခဲက်ိဳးကို ခြၽန္ေနေအာင္ေသြးထားၿပီး သမန္တလင္းေပၚမွာ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ တလံုးခ်င္း ေရးခ်၊ ကဗ်ာ တပါဒေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီဆိုရင္ အဲဒါကုိ အလြတ္က်က္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ၁၂ ေပ ၈ ေပ အခန္းထဲမွာ လူက (၅) ေယာက္ေလာက္ထည့္ထားတာ ဆိုေတာ့ သမန္တလင္း လက္က်န္ဆုိတာကိုက သိပ္မွ မက်န္ေတာ့တာဘဲ။ အဲဒီလုိ ေရးလုိက္ က်က္လိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္ အသစ္ထပ္ေရးလိုက္နဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ အပီအသ ျဖစ္သြားၿပီ ဆုိတဲ့အခါက်မွ ပလပ္စတစ္ အၾကည္သားကုိ နံရံေပၚ ကပ္တင္ၿပီး သံခြၽန္ေသးေသးေလးနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ဒုတ္အခြၽန္ ေသးေသးေလးနဲ႔ ဖိၿပီး ေရးၾကရ တာ။ အဲဒီလိုေရးၿပီးသြားတဲ့ ကဗ်ာကိုမွ ဟိုအခန္း ဒီအခန္း ျပၾက၊ ဖတ္ၾက၊ ေဝမွ် ခံစားၾက။ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေလး ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ရၾကရင္၊ ဟိုတိုက္ ဒီတုိက္အထိ လွမ္းျဖန္႔ၾက၊ အျပန္အလွန္ခံစား ၾက၊ အျပန္အလွန္ ေဝဖန္အႀကံျပဳၾက။ အဲဒီ ကဗ်ာေတြကေန ဂီတ သံစဥ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔သြားၾကတဲ့အခါ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အၫြန္႔အဖူးေတြကို စစ္ဖိနပ္နဲ႔ နင္းေခ်တယ္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က တစစီ ေၾကမြ ပ်က္သုန္း သြားေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ေတြကို အျမစ္က ဆြဲႏႈတ္ပစ္လုိက္သလို တစမက်န္ ဖ်က္သိမ္းပစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပဲ။ သူက ဖ်က္သိမ္းပစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေလေလ ပိုၿပီးရွင္သန္ ခုိင္မာလာေလေလပဲ။ သံပူပူမွာ အားစိုက္ထုႏွက္လိုက္သလို သံမဏိသား တေန႔တျခားတက္လာတယ္။ မီးေဆးလုိက္တဲ့ ဓါးလို ေဆးသားေတြ တထပ္ၿပီး တထပ္ တက္လာတယ္။ ရန္သူ႔ရဲ႕ အထုအႏွက္ကို ခံလိုက္ရတိုင္း ကဗ်ာေတြ ထြက္က်လာ၊ သံစဥ္ေတြ ထြက္က်လာ၊ အဲဒီကမွတဆင့္ ေတာ္လွန္ေရး ေတးသီခ်င္းေတြ ထြက္က်လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကဗ်ာေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္၊ သီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီး တပုဒ္ … ။

(၇)

အထဲမွာ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနားေတြ တခု လုပ္တိုင္း လုပ္တိုင္း က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာ အၿမဲျဖစ္ေနတဲ့ ေတာင့္တမႈ တခုက ဗီဒီယိုမွတ္တမ္း ရိုက္ထားခ်င္တဲ့ ကိစၥပဲ။ “ဆရာရယ္ ဗီဒီယုိနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားၿပီး အျပင္က ရဲေဘာ္ေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာက ရဲေဘာ္ေတြကို ေပးျပရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္” လုိ႔ က်ေနာ္က တမ္းတမ္းတတ ေျပာမိတဲ့အခါတိုင္း ဆရာပြင့္ဟာ က်ေနာ္ကို ေငးေငးႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက အလြမ္းေတြနဲ႔ စိုစြတ္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ဆရာက ေလးေလးႀကီးနဲ႔ “ဒါေတြဟာ တကယ့္ သမိုင္းေတြပါဗ်ာ”တဲ့၊ သူ ခပ္ေဆြးေဆြးႀကီးေျပာၿပီး က်ေနာ့္လက္ကို တေႏြးတေထြး ဆုပ္ကိုင္ထားတတ္တယ္။

(၈)

အခုေတာ့ က်ေနာ္ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က မက္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္မက္ေတြကို AAPPက အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ပါၿပီ။ “အေတာင္ပံနဲ႔ မိုးေကာင္ကင္ရဲ႕ၾကား ေလွာင္ခ်ိဳင့္မ်ားရွိသေရြ႕ … မိုးနဲ႔ တို႔နဲ႔ မေတြ႔ … မပ်ံႏုိင္တဲ့ ငွက္ကေလး အာကာသ ဟင္းလင္းျပင္နဲ႔ ေဝး … အေတာင္ပံရွိရက္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးမရလို႔ မပ်ံႏုိင္တဲ့ ငွက္ကေလး …” အဆုိရွင္ လင္းလင္းရဲ႕ အသံကို က်ေနာ္ ၾကားေနရတယ္။ လင္းလင္းကလည္း အဆိုေကာင္းမွေကာင္း။ သီခ်င္းနံမည္က “ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ေတး”တဲ့၊ ကိုေနဝန္းနီ ရဲ႕ လက္ရာ။ မၾကာခင္ ကမၻာအႏွံ႔ ပ်ံသန္းထြက္ခြာေတာ့မွာ ဆိုတဲ့ အသိဟာ က်ေနာ့္ ရင္ကို တလွပ္လွပ္ခုန္ေစခဲ့တယ္ ဆုိတာ အထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတဲ့ က်ေနာ့္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ အေသအခ်ာသိႏုိင္ၾကမွာပါ။ ။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ငွက္ငယ္မ်ား အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါေစ။

(၂၃၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝဝ၆။)