ထိုင္းေလွေပၚက သားေကာင္မ်ား၏ အေတြ႔အႀကံဳ

၂ဝ၁ဝ ေမလ ၁၄ ရက္ေန႔က လူကုန္ကူး ခံရသူ ကေမၻာဒီးယား ႏုိင္ငံသား အမ်ဳိးသား (၈)ဦးသည္ လူကုန္ကူးသူတုိ႔ ထံတြင္ (၃)ႏွစ္ေက်ာ္ ေနၿပီးမွ မိဘရပ္ထံသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာျခင္းသည္ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံ၏ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ျဖစ္သည္။ ထုိသူမ်ားသည္ လူကုန္ကူးသူမ်ား ထံမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီး မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ ကြာလာလမ္ပူ ၿမိဳ႕တြင္ (၅)လခန္႔ အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရ သည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေမၻာဒီးယား ႏုိင္ငံသားမ်ား ထုိင္းငါးဖမ္းပုိက္ဆြဲ သေဘၤာမ်ားေပၚတြင္ လူကုန္ကူးခံရမႈ အေရအတြက္သည္ မေျပာပေလာက္ေသာ္လည္း မၾကာေသးမီက ျပည္ပ အလုပ္အကုိင္ မ်ားေၾကာင့္ ထုိျဖစ္စဥ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေနသည္။

ထုိအလုပ္သမားမ်ားသည္ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ လစာေငြ အေမရိကန္ ေဒၚလာ (၁၂၄) ေဒၚလာမွ (၁၈၅)ေဒၚလာ အၾကား ရမည္ေျပာဆုိစည္းရုံးကာ ပုိ႔ေဆာင္ခ အျဖစ္ လူေမွာင္ခုိ သူမ်ားက အေမရိကန္ေဒၚလာ (၇၇) သုိ႔မဟုတ္ ထုိင္းဘတ္ေငြ (၂၅ဝဝ)ဝန္ေဆာင္ခ ေတာင္းသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ မည္သည့္ အလုပ္မွမရရွိဘဲ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထုိင္းငါးဖမ္းပုိက္ဆြဲ သေဘၤာေပၚတြင္ လစာမရဘဲ၊ အဓမၼခုိင္းေစျခင္း ခံရေတာ့သည္။ မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ Sarawak's Sarikei ခ႐ုိင္မွာ ထုိသေဘၤာလြန္းတင္သည့္အခ်ိန္၊ ညတစ္ ညမွာ အျခား သေဘၤာသားမ်ားနည္းတူ ခုန္ဆင္းေျပးထြက္ လာခဲ့ၾကသည္။ မေလးရွား ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားက ၄င္းတုိ႔အား ဖမ္းဆီးၿပီး ငါးရက္အၾကာမွာ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိျပန္လာသူထဲမွ တစ္ဦးမွာမူ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ကတည္း မိသားစုႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနကာေသၿပီဟု ယူဆေနၾကရာမွ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

ထုိသုိ႔ေသာ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားသည္ လူကုန္ကူးမႈ တုိက္ဖ်က္ေနသည့္ တာဝန္ရွိသူမ်ား အတြက္ ႀကီးထြား ရွင္သန္ေနသည့္ ျပႆနာတစ္ရပ္ အျဖစ္ ဖန္တီးေပးေနသည္။ ယခုႏွစ္ ဇြန္လအတြင္းက အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွ ထုတ္ျပန္ေသာ အစီရင္ ခံစာတစ္ခုတြင္ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံ၏ လူကုန္ကူးမႈ တုိက္ဖ်က္ေရးသည္ အျပဳသေဘာ ေဆာင္သည့္ အဆင့္သုိ႔ တက္လွမ္းေနသည္ဟု ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ ေလ့လာသူမ်ားကမူ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားအတြင္း ျဖစ္ေပၚေနသည့္ လူကုန္ကူးမႈမ်ားကုိေတာ့ မေျဖရွင္းႏုိင္ေသးဘဲ တည္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္ဟုဆုိၾကသည္။

တခ်ဳိ႕ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ဆုိလွ်င္ ေရာင္းစားခံရေသာ သူမ်ားသည္ ငါးဖမ္းေလွမ်ားေပၚတြင္ အသတ္ခံရမႈမ်ား၊ အႀကိမ္ႀကိမ္႐ုိက္ ႏွက္ခုိင္းေစခံရမႈမ်ားသည္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားျဖစ္သည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ အမ်ားစုသည့္ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား အမ်ဳိးသားမ်ားအား လုပ္အားေခါင္းပုံျဖတ္ခံရသည့္ လူကုန္ကူးမႈ ၏ အဆုိးဝါးဆုံးေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ကမၻာ့ဘဏ္၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ျပည္ပတြင္ အေထာက္အထားရွိ ကေမၻာဒီးယား ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား၏ ဦးေရသည္ သုံးသိန္းငါးေသာင္းခန္႔ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ အေထာက္အထားမဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားဦးေရက ပုိမ်ားဟန္ရွိသည္။ ကေမၻာဒီးယား ႏုိင္ငံရွိ လူငယ္ေလးမ်ားသည္ ႏွစ္စဥ္အလုပ္ လုပ္ရန္အလုပ္ေစ်းကြက္သုိ႔ လူငယ္အလုပ္ သမား ဦးေရႏွစ္သိန္းခြဲမွ သုံးသိန္းထိရွိသည္ဟု အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားဆုိင္ရာ အဖြဲ႕က ခန္႔မွန္းထားသည္။ အလုပ္အကုိင္ ရွားပါးလာပါက ထုိလူငယ္မ်ားကုိ ျပည္ပတြင္ အလုပ္အကုိင္ရွာေဖြရန္ တြန္းအားတစ္ခု ျဖစ္လာမည္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျဖစ္ပြားေနေသာ လူကုန္ကူးမႈ အမ်ဳိးအစားတြင္လည္း ထုိင္းငါးဖမ္း ေလွမ်ားတြင္ အဓမၼေစခုိင္းရန္ ေရာင္းစားခံရသည့္ အမ်ဳိးအစားတစ္ခု အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ၂ဝ၁ဝခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၄ရက္ေန႔က ျမဝတီၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္ႏုိင္ငံတာဝန္ရွိသူမ်ား ေတြ႕ဆုံကာ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း လူကုန္ကူးခံရသည့္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား က်ား (၁၄)ဦး၊ မ(၁၇)ဦး စုစုေပါင္း (၃၁)ဦးအား လႊဲေျပာင္းမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရာ ထုိအထဲမွ ထုိင္းငါးဖမ္းေလွေပၚမွ သားေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရမႈကုိ ေျပာျပထားသည္။

ထုိသူသည္ လြန္ခဲ့ေသာသုံးႏွစ္ေက်ာ္က သံျဖဴဇရပ္၊ နတ္စမ္းရြာရွိ ဦးခ်စ္၏ ရာဘာၿခံတြင္ မိသားစုအလုိက္ လုပ္ကုိင္ေနထုိင္စား ေသာက္ေနသူျဖစ္သည္။ ရာဘာေစ်း က်လာ သည့္အခ်ိန္တြင္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိအခါ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ေမလခန္႔တြင္ သံျဖဴ ဇရပ္ၿမိဳ႕၊ က႐ုပၸိရြာေန ဦးထိန္ဆုိသူမွ ထုိင္း ႏုိင္ငံဘက္တြင္ ၄င္း၏တူမရွိသည္၊ အလုပ္အကုိင္ ရွာေဖြေပးႏုိင္သည္၊ အလုပ္အကုိင္ ေပါမ်ားသည္၊ ေလးလ အလုပ္လုပ္သည္ႏွင့္ အေၾကြးေက်ႏုိင္သည္၊ ေငြျပန္ပုိ႔လုိလွ်င္လည္း ၄င္းတူမမွစုိက္ပုိ႔ေပးႏုိင္သည္ စသည့္ စည္းရုံး မႈကုိ ယုံၾကည္သျဖင့္ ၄င္းအပါအဝင္ အမ်ဳိးသား (၁ဝ)ဦးသည္ ထားဝယ္-ေကာ့ေသာင္း- ရေနာင္းသုိ႔ လုိက္ပါသြားခဲ့ၾကသည္။

ရေနာင္းဆိပ္ကမ္းတြင္ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးမွ အလုံပိတ္ကားျဖင့္ က်န္ေဖာ္သုိ႔ ပုိ႔ ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ထုိေနရာတြင္ ႏွစ္ည အိပ္ၿပီး ကတန္ၿမိဳ႕ရွိ JDP ငါးပိပါကင္ထုတ္ပုိး စက္႐ုံသုိ႔ပုိ႔ေဆာင္ျပန္သည္။ ၄င္းငါးပိ႐ုံတြင္ ႏွစ္ရက္ေနၿပီး ေလွလုိက္ရေတာ့သည္။ ပင္လယ္ ျပင္တြင္ (၁၅)ရက္၊ ငါးပိ႐ုံတြင္ ႏွစ္ရက္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ၾကရသည္။ လုပ္ရသည့္ အလုပ္ မ်ားသည္ ငါးေရြး၊ ပုိက္ဖာႏွင့္ ေရခဲအုပ္ စသည့္လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကုိင္ရသည္။ ပထမေလွတြင္ သုံးလခြဲလုပ္ကုိင္ရၿပီး၊ ေနာက္ေလွတစ္စီးသုိ႔ေျပာင္း၍ႏွစ္လလုပ္ကုိင္ရသည္။ ျဖစ္သလုိ စားေသာက္ရၿပီး အိပ္ခ်ိန္တစ္နာရီခြဲခန္႔သာ ရၾကသည္။ ထုိကတန္ၿမိဳ႕ တြင္ ငါးလခြဲခန္႔ လုပ္ကုိင္ခဲ့ရေသာ္လည္း လုပ္အားခလုံးဝမရခဲ့ေပ။

ငါးဖမ္းေလွျဖင့္ ဆိပ္ကမ္းျပန္ေရာက္သည့္အခါ အခန္းတစ္ခုတြင္ ေနရာ ခ်ထားေပးၿပီး အျပင္မွ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ ပင္လယ္ထြက္သည့္ ေလွမရွိသည့္ အခါမ်ဳိးတြင္ ထုိအခန္း၌ တစ္လခန္႔ထိ ၾကာျမင့္စြာ ေသာ့ခတ္ခံထားရသည္။ ၄င္းအပါအဝင္ ျမန္မာ အလုပ္သမား (၅ဝ)ဦးခန္႔ အတူေနရၿပီး ေစာင္၊ ေခါင္းအုံးမရွိဘဲ၊ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦးထပ္၍ အိပ္စက္ ၾကရသည္။

ထုိသူ၏ ေျပာျပခ်က္အရဆုိလွ်င္ လူကုန္ကူးမႈခံရသည့္ အခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနမႈအေပၚ အခြင့္အေရးယူကာ အလြဲသုံးစား ျပဳလုပ္ခံရျခင္း၊ မက္လုံးေပး၍ စည္း႐ုံးခံရျခင္း၊ ေခါင္းပုံျဖတ္ရန္ ႀကံရြယ္ခ်က္ျဖင့္ လိမ္ညာ ေခၚေဆာင္ခံရျခင္း၊ ထုိင္းေလွေပၚတြင္ လစာမေပးဘဲ၊ လုပ္အားေခါင္းပုံျဖတ္ခံရသည့္ အျဖစ္ႀကံဳေတြ႕လာရျခင္းျဖစ္သည္။ လုပ္အား ေခါင္းပုံျဖတ္မႈတြင္ လုပ္ခမေပးျခင္း၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမား ကတိကဝတ္ ျပဳသည့္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမရွိျခင္း၊ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ရျခင္း၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ သြားလာေရး၊ ေနထုိင္ေရး၊ လုပ္ငန္းစသည္တုိ႔ကုိ အလုပ္ရွင္အေပၚ မွီတည္ေနရျခင္း၊ စားၾကြင္းစားက်န္ ေလာက္သာ စားေသာက္ရျခင္းႏွင့္ အဆင့္အတန္း အလြန္နိမ့္က်လြန္းသည့္ ေနရာမ်ဳိးတြင္ ေနရာခ်ထားခံရျခင္းတုိ႔ ပါဝင္သည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းမ်ဳိး ထုိင္းႏုိင္ငံ Samut Sakhon ျပည္နယ္တြင္ ငါးဖမ္းေလွေပၚ အလုပ္ လုပ္ေနၾကသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမား ခန္႔မွန္းေျခ ႏွစ္သိန္းခန္႔ရွိရာ ထုိ သူမ်ားထဲမွ လူကုန္ကူးခံရသူ သုိ႔မဟုတ္ ေခတ္သစ္ေက်းကြၽန္ အျဖစ္ ခုိင္းေစခံေနရသူ မည္ေရြ႕မည္မွ် ရွိမည္ကုိ ေလ့လာဆန္းစစ္ရန္ လုိအပ္ေနမည္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ထုိင္း ငါးဖမ္းေလွေပၚရွိ ေလွသမားမ်ား၏ လုပ္ငန္း သေဘာသဘာဝကုိ ေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ လုပ္အားေခါင္းပုံျဖတ္ ခံရမူႏွင့္ လူကုန္ကူးျခင္း ခံရမႈတုိ႔၏ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပြားေနမႈ အတုိင္းအတာကုိ ထဲထဲဝင္ဝင္သိရွိရန္ ခဲယဥ္းေနေပလိမ့္မည္။

(ထပ္ဆင့္ကူးယူေဖၚျပသည္။)